Pamiętam, że najpierw obejrzałam film, a dopiero potem sięgnęłam po książkę. Poprzez swoją wciągającą akcję okazała się książką na dwa wieczory. Znałam już zakończenie, a jednak czytałam ją po raz kolejny i kolejny. Nie wiem, co takiego jest ujmującego w tej książce... warta akcja? Obrazowość? Wyodrębnione i zaznaczone cechy charakteru bohaterów? Nutka tajemniczości i fantazji? W tej książce (jak i w innych częściach) tego nie brakuje.

Harry'ego Pottera poznajemy jako 11-letniego chłopca, znienawidzonego przez swoich mugolskich krewnych. Uwidacznia nam się obraz chłopca-sieroty popychanego i poniżanego przez kuzyna i szkolnych kolegów. Uznają go za odmieńca. O jego odmienności świadczą dziwne rzeczy, które się dzieją wokól niego, gdy wpada w złość. W dniu swoich jedenastych urodzin dowiaduje się, co jest przyczyną tych zjawisk. Okazuje się, że Harry jest czarodziejem, a jego rodzice zginęli z ręki czarnoksiężnika Voldemorta. Chłopak uwalnia się od krewnych i zaczyna naukę oraz nowe życie w Hogwarcie. Znajduje tam przyjaciół i jest ceniony przez wielu ludzi. Mówią o nim jako o "chłopcu, który przeżył". Chłopiec próbuje rozwikłać tajemnicę kamienia filozoficznego. Czy apodyktyczny i surowy nauczyciel obrony przed czarną magią chce wykraść kamień? W jakim celu? Do czego on służy? Dowiecie się tego czytając pierwszą część przygód Harry'ego Pottera.

Zapewniam was, że jeżeli przeczytacie tę część, z przyjemnością sięgniecie po następną. W powieści J.K. Rowling najbardziej podobają mi się niespodziewane momenty i zakończenia. Czytelnik w pewnym momencie książki spodziewa się pewnego zakończenia, a sprawcą jakiejś serii wydarzeń najczęściej okazuje się postać epizodyczna. Każdemu, kto nie czytał tej książki, polecam ją gorąco!