Żar (Márai Sándor) (5,5)
Majstersztyk! Autor bawi się z czytelnikiem i powoli odkrywa nowe karty, które zupełnie zmieniają układ sceny. Jest to opowieść o głębokiej przyjaźni, którą naznaczył czas i ludzkie słabostki. Głównym bohaterem jest namiętność, ten typowo ludzki żar, który potrzebuje niekiedy lat, by w pełni się wypalić, a i tak gdzieś tam wciąż się tli i czeka tylko, żeby po raz kolejny rozbłysnąć iskrzącym płomieniem. Márai bada starcie dwóch światów, które wzajemnie się przyciągają i odpychają, zawsze pozostając w pewnej opozycji. Zdecydowanie literatura z wysokiej półki. Polecam!

Cztery lata w Białym Domu: Wspomnienia (Brzeziński Zbigniew) (4,5)
Brzeziński opowiada szczegółowo o swojej roli w Białym Domu i nie stara się być politycznie poprawny. Mówi otwarcie o swoich relacjach z Carterem i innymi członkami rządu. Podobną otwartość zachowuje także opisując spotkania oraz konferencje na szczeblu międzynarodowym, nie szczędząc słów krytyki pod adresem niektórych polityków (szczególnie obrywa Helmut Schmidt – ówczesny kanclerz Niemiec). Nie każdego pewnie zainteresuje tak drobiazgowe omawianie problemów sprzed ponad 30 lat. I niekiedy przyznam rzeczywiście czułem się znużony. Można wyciągnąć z lektury jednak wiele wniosków i sporo się dowiedzieć w temacie światowej polityki. Teraz dużo lepiej zdaję sobie sprawę, jak to wszystko wygląda. Polityka jest doprawdy trudną sztuką kompromisu.

Już nic nie muszę (Grodzieńska Stefania (pseud. Ney Stefania), Kęczkowska Beata) (4)
Nie jestem wielkim znawcą i fanem satyry, ale przyznaję, że w trakcie czytania zdarzyło mi się kilka razy parsknąć śmiechem. Mimo całej dowcipnej otoczki w książce często spotykanym motywem jest wspominanie śmierci bliskich. Mając tyle lat ile autorka, gdy pisała książkę (86 dokładnie), nie dziwne, że przeszłość zaczyna dominować, a przyszłość staje się jedynie niewymuszoną koniecznością.

Rodzina Borgiów (Puzo Mario) (4)
Rodrigo Borgia, później znany jako papież Aleksander VI, jest postacią wyjątkową w historii Kościoła. Wyjątkową przez swoją rozpustną postawę, bardzo odległą od wszelkich norm nowotestamentowych. Mimo to, nie należy zapominać, że Aleksander VI umocnił i zjednoczył państwo kościelne, które praktycznie chyliło się powoli ku upadkowi. Pomogła mu w osiągnięciu tego celu jego rodzina, której losy zajmują równie dużo miejsca w książce, co losy samego niesławnego papieża.
„Rodzina Borgiów” to poprawnie napisana powieść, opowiadająca o bardzo burzliwym, lecz jednocześnie przez to ciekawym, okresie historycznym. Sporo tu walk o władzę, seksu, miłości oraz innych gorących namiętności. Nie jest to żadne wielkie dzieło. Puzo nie zachwyca nas wyszukanym stylem czy mądrością. Całość jednak czyta się dobrze i szybko. Można przeczytać bez obaw, choć niektórzy mogą niekiedy doznać uczucia zgorszenia. Ale takie przecież były czasy.

Gwiezdny pył (Gaiman Neil) (5)
Bardzo łatwo wczułem się w ten baśniowy, czarodziejski klimat i do samego końca zostałem nim urzeczony. Historia nieco banalna, a jednak wciąga i budzi emocje. Ładna i lekka książeczka dla młodzieży i nie tylko.