Dzieci Arbatu (Rybakow Anatolij (Rybakow Anatol) (właśc. Aronow Anatolij)) (6)
Rosja lat trzydziestych XX wieku bynajmniej nie należała do przyjemnych miejsc. Zsyłki, obozy, prześladowania, brak wolności słowa – wszyscy już o tym słyszeliśmy. Dzieci Arbatu mają natomiast jedną zasadniczą zaletę, której nie posiadają książki historyczne. Obraz ZSRR jest przedstawiony z perspektywy zwykłych ludzi zajętych własnymi sprawami. Każdy bohater ma własną psychikę i na swój sposób poszukuje miejsca w świecie. Wiara w nowy system przeplata się ze strachem i obawami. Powieść jest napisana bardzo dobrze i czytelnik szybko zostaje wciągnięty w wir wydarzeń. Rybakow spróbował także w swym 5-tomowym cyklu (ostatni, 6 tom, niestety nie został napisany i historii brakuje zakończenia) naszkicować portret Stalina, przedstawiając jego machinacje i drogę rozumowania. Niektórzy narzekają na ten element powieści, ale dla mnie stanowi tylko uzupełnienie całości i wzbogaca lekturę.
Polecam!

Najnowsza historia Polski 1980-2002 (Roszkowski Wojciech (pseud. Albert Andrzej)) (5)
Znakomita książka o najnowszej historii Polski. Spodobało mi się, że Roszkowski nie sili się na polityczną poprawność za wszelką cenę. Stara się być obiektywny, ale jednoczenie próbuje przedstawić faktyczny obraz danej sytuacji. Jeśli jakiś polityk czy rząd spartolił robotę, to mówi otwarcie, że tak było i jakie były tego przyczyny oraz konsekwencje. Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu taki sposób opisywania historii. Ja w najbliższych miesiącach zabieram się za Historię Polski 1914-2005 Roszkowskiego i też raczej się nie zawiodę.

Królowa deszczu (Scholes Katherine) (5)
Przejmująca opowieść o losach dwóch kobiet związanych na całe życie z pracą misjonarską i Afryką, połączonych grubymi więzami przez wspólny los i wielką tragedię. Jest to powieść, a nie beletryzowana autobiografia, ale łatwo można się pomylić. Narracja prowadzona jest w sposób bardzo osobisty. Można odnieść wrażenie, że czytamy świetnie napisany pamiętnik. Pełen drobnych sporów, zmartwień, małych i wielkich radości. Szczególnie pierwsza połowa książki mi się ogromnie podobała. Później autorka niestety przesadziła z dramatyzmem, niwecząc zrównoważony obraz z pierwszych stron. Mimo to, jako całość, "Królowa deszczu" i tak wypada bardzo dobrze. Na pewno warto przeczytać i poznać Afrykę oraz pracę misyjną, od tej bardziej ludzkiej strony.