Rytm życia (Kępiński Antoni) (5)
"Rytm życia" jest zbiorem myśli i wniosków, jakie autor zebrał w czasie swojego życia na takie różne tematy, jak np. kondycja psychiczna człowieka w hitlerowskich obozach zagłady, relacja lekarz-pacjent, zmiany cywilizacyjne, czy starość. Z wszystkich tekstów wypływa mądrość, wiedza i inteligencja. Jeśli ktoś lubi tego typu rozprawy, bardziej ogólne i filozoficzne niż konkretne, to polecam.

Zakazane wrota (Terzani Tiziano) (5,5)
Terzani żył przez kilka lat w Chinach na początku lat 80-tych (później został wydalony) i z tego pobytu zrodziła się ta książka. Chiny lat 80-tych jawią się tu jako wschodząca potęga gospodarcza, podnosząca się po latach kolektywizacji i reform Mao. Tymczasem dawna kultura leży zapomniana, zniszczona lub stanowi tylko pozbawioną duszy atrakcję turystyczną. Choć i tu są małe płomyki nadziei, takie jak chociażby hodowla świerszczy (za czasów Mao nawet i to było zabronione). Z drugiej strony gwałtowne przemiany rodzą własne problemy, a rząd jest równie twardy i nieugięty jak dawniej.
Piękny język oraz pełne głębokiej refleksji opisy to charakterystyczne cechy Terzaniego. Zdecydowanie polecam!

Dzieje Greków i Rzymian: Piękno i gorycz Europy (Kubiak Zygmunt) (4)
Dość pobieżny rys historyczny i tylko kilka momentów dziejów jest tu opisane naprawdę świetnie i z wielką starannością (np. dzieje Aleksandra Wielkiego i Juliusz Cezara). Na pewno warto przeczytać i z pewnością sięgnę jeszcze po inne książki Kubiaka, szkoda tylko, że "Dzieje..." nie są z dwa razy dłuższe. Zbyt wiele wątków zostało potraktowanych po macoszemu. Jest to dobra książka, ale tylko dobra.

Człowiek - istota społeczna (Aronson Elliot) (5)
Bardzo dobrze wyłożone podstawowe zagadnienia psychologii społecznej (szczególnie spodobała mi się część dotycząca metodologii). Warto zdawać sobie sprawę z tego, iż nasze zachowanie i odczucia zależą w dużym stopniu od presji, jaką wywiera na nas otoczenie.

Cmentarz w Pradze (Eco Umberto) (4,5)
Specyficzny kawałek literatury, ale mi akurat się spodobał ten pikantny sos złożony z masonerii, państwowego wywiadu, żydów, jezuitów, satanistów, fałszerzy, szpiegów i zamachowców. Kłamstwo miesza się tu z prawdą, a nienawiść rodzi nienawiść. Najskuteczniejszą metodą jest zawsze ukazanie wroga, natomiast zgodność z rzeczywistością schodzi na dalszy plan. Wszystko podane w drugiej połowie XIX wieku. Jest kontrowersyjnie, to na pewno. Eco jednak nie jest byle jakim pisarzem i swoje rewelacje oparł na wielu faktach historycznych (podobno jedyną fikcyjną postacią jest główny bohater - jednocześnie narrator powieści).