(...) Politycy i eksperci rządowi czerpią przychody nie ze sprzedaży usług dobrowolnie nabywanych przez inne osoby na rynku, lecz obowiązkowych danin nakładanych na społeczeństwo. Nie mają więc pieniężnego bodźca, by starać się odpowiednio i kompetentnie służyć społeczeństwu. Ponadto, inne kryteria określają to, czy ktoś się "nadaje" do pełnienia funkcji w aparacie władzy, niż jest to w przypadku prowadzenia działalności na rynku. Do działania na rynku najbardziej nadają się ci, którzy najlepiej służą konsumentom; do działania w aparacie władzy najlepiej nadają się ludzie najsprawniejsi w stosowaniu przymusu i/lub potrafiący najbardziej umiejętnie uprawiać demagogię, by pozyskać głosy wyborców. (...)

Brak konieczności osiągania zysków usuwa szansę na to, by rząd racjonalnie dysponował zasobami. Skąd może wiedzieć, czy wybudować drogę A czy drogę B, czy "zainwestować" w drogę czy szkołę i ile na te wszystkie cele wydać? Nie dysponuje racjonalną metodą określenia, jak zadysponować funduszami i ile ich potrzebuje.

[Fijorr Publishing, 2009]