„I góry odpowiedziały echem” Khaleda Hosseini to historia rozdzielonego rodzeństwa Pari i Abdullaha. Pari, jako kilkuletnie dziecko, zostaje zaadoptowana przez bogate małżeństwo Wahdati, uczy się żyć inaczej i z czasem zapomina o tym, co było na początku. Jednak przez całe późniejsze życie ma poczucie, że czegoś / kogoś jej brakuje, że gdzieś po drodze zagubiła jakąś część siebie. Abdullah idzie swoją drogą, ale nigdy nie zapomina o ukochanej siostrze i przez wiele, wiele lat nie potrafi pogodzić się z jej utratą. Wprawdzie los – przy pomocy Pari, córki Abdullaha - pozwoli im się jeszcze raz spotkać, ale nie będzie to spotkanie, jakiego byśmy chcieli, jakie sobie wymyśliliśmy, planowaliśmy, jakie chcemy wyczarować i zaklinamy los, aby choć trochę wynagrodzić, osłodzić głównym bohaterom gorycz ich wieloletniej rozłąki.
W książce najbardziej mnie urzekł sposób narracji, gdyż na kanwie historii Pari i Abdullaha autor snuje kilkanaście innych historii powiązanych w różny, bardziej lub mniej bezpośredni sposób, z życiem rodzeństwa. Autor prowadzi nas wieloma ścieżkami, przez szereg lat, a podróż rozpoczynamy w Szadbagh, dalej zmierzamy do Kabulu, później Paryża, San Francisco i na grecką wyspę Timos. Poznajemy losy Parwany, Solejmana, Nily, Nabiego, Thalii, Markosa, Idrisa, Roszi…., nie sposób tutaj wymienić wszystkich. Hosseini opowiada o tym, jak nasze wybory wpływają na przyszłość, na następne pokolenia. Opowieść ta jest z jednej strony wzruszająca i ciepła, z drugiej – brutalnie realistyczna. Bo czyż życie nie jest słodko-gorzkie….(?)
I góry odpowiedziały echem (Hosseini Khaled)