Jako grzeczna, świeżo-policealna, studentka I roku Akademii Ekonomicznej zaopatrzyłam się we wszystkie nakazane podręczniki, niezależnie od swego przekonania na temat ich przydatności. Zwłaszcza cegła pt. "Wstęp do informatyki" budziła moje zasadnicze wątpliwości. Po co mi jakieś wstępy? W końcu komputera używałam już od lat i radziłam sobie całkiem nieźle. Był rok 1997, wielu moich rówieśników w kontaktach z pecetem nie wyszło poza (fatalnie niekiedy prowadzoną) informatykę w szkole średniej.

Ale, jako się rzekło, studentką byłam świeżutką, jeszcze z przyzwyczajeniami z liceum. Zatem przyszedł dzień, że otworzyłam rzeczony podręcznik...

Chwilę później poleciałam do sąsiedniego pokoju, ponieważ koniecznie musiałam przeczytać koleżance o tym, że "procesor 486 jest jak spódnica 10 centymetrów nad kolano: już każdy patrzy z uznaniem i podziwem, a jeszcze nie budzi szoku". Cytat może być niedosłowny, bo z pamięci. Nad opisem używania edytora tekstu vi płakałam ze śmiechu. I to kilkakrotnie, bo uszczęśliwiałam nim kilka osób (wszyscy uszczęśliwiani czuli się zaiste uszczęśliwieni).

Przygotowania do egzaminu z informatyki wspominam bodaj najmilej z całego okresu studiów. Potrzebną dawkę wiedzy historycznej, technicznej itp. wchłonęłam, zupełnie tego nie zauważywszy. Czytałam dla czystej przyjemności czytania tekstu napisanego lekko, ze swadą i cudownym poczuciem humoru. Przypisy jak, nie przymierzając, u Pratchetta, zabawa jak przy wczesnych książkach Chmielewskiej - a jednak książka porządna, merytoryczna. Zasadniczo: podręcznik...