Księga Urantii (< praca zbiorowa / wielu autorów >)

Ojciec Uniwersalny jest Bogiem całego stworzenia, Pierwszym Źródłem i Centrum wszystkich rzeczy i istot.

Miriady ukadów planetarnych zostały stworzone po to, aby zamieszkały na nich różnorodne istoty inteligentne, istoty mogące rozpoznać Boga, odczuć jego Boską miłość i odwzajemnić to uczucie. Wszystkie oświecone światy uznają i czczą Ojca Uniwersalnego. Obdarzone wolą istoty, wszchświat za wszechświatem, zaczynają bardzo długą podróż do Raju. Najwyższym celem dzieci czasu jest znalezienie wiecznego Boga i zrozumienie Boskiej natury. Od Ojca Uniwersalnego wyszło najwyższe zalecenie: „Bądźcie doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”. Dążenie do osiągnięcia Boskiej doskonałości jest pierwszym obowiązkiem i powinno być najwyższą ambicją wszystkich istot stworzonych przez Boga.

Ojciec Uniwersalny nigdy nie narzuca inteligentnym, wolą obdarzonym istotom we wszechświatach, jakiejkolwiek formy formalnego czczenia. Ewolucyjni mieszkańcy światów czasu i przestrzeni muszą sami z siebie – w swych własnych sercach – zaakceptować go, kochać go i dobrowolnie czcić.

Na różnych światach i w rozmaitych wszechświatach Stwórca znany jest pod różnymi określeniami. Na planecie, gdzie istoty stworzone obdarzone są płcią, na świecie, gdzie uczucia rodzicielskie tkwią w sercach istot inteligentnych, określenie Ojciec staje się bardzo odpowiednim imieniem wiecznego Boga. Na waszej planecie Urantii jest on najlepiej znany pod imieniem Bóg. Imię, jakie mu nadano, niewielkie ma znaczenie; ważną rzeczą jest to, że powinniście go znać i starać się być jemu podobni. Wasi dawni prorocy nazywali go „Bogiem wiekuistym” czyli ten, który „zamieszkuje wieczność”.

W świecie ducha Bóg jest podstawową rzeczywistością, w sferach umysłu jest źródłem prawdy, w domenach materialnych Bóg góruje nad wszystkim. Dla wszystkich stworzonych istot Bóg jest ojcowską osobowością, a dla wszechświata wszechświatów jest on Pierwszym Źródłem i Centrum.

Istnienie Boga uwidacznia się w ludzkim doświadczeniu jako zamieszkanie w człowieku Boskiej obecności, duchowego Monitora przysłanego z Raju, aby żył w śmiertelnym umyśle człowieka i pomagał w kształtowaniu się nieśmiertelnej duszy. Istnienie Boskiego Dostrajacza w ludzkim umyśle objawia się przez trzy fenomeny empiryczne:

1/ Intelektualna zdolność poznania Boga – uświadomienie sobie Boga.
2/ Duchowy impuls do znalezienia Boga – poszukiwanie Boga.
3/ Dążenie do bycia podobnym Bogu – pragnienie czynienia woli Ojca.

Istnienie Boga nigdy nie da się udowodnić przez eksperyment naukowy, czy przez czyste rozumowanie logicznej dedukcji. Nie ma żadnej innej możliwości wykazania istnienia Boga, oprócz kontaktu pomiędzy świadomością Boga w umyśle ludzkim, a obecnością Boga w Dostrajaczu Myśli. Ci, którzy rozpoznają Boga, doświadczyli jego obecności i posiadają w swym osobistym doświadczeniu jedyny, autentyczny dowód istnienia żywego Boga, jaki jedna istota ludzka może ofiarować drugiej. Rozpoznający Boga człowiek określa swoje przeżycia nie po to, żeby przekonać niewierzących, ale dla podbudowania wierzących.

Teoretycznie możecie uważać Boga za Stwórcę i stworzył on Raj oraz doskonały wszechświat centralny, jednak wszechświaty czasu i przestrzeni są w całości stworzone i organizowane przez rajski korpus Synów Stwórcy. Nebadon, wszechświat lokalny, w którym żyjecie, jest stworzony przez jego Syna Michała. Chociaż Ojciec Uniwersalny nie stwarza osobiście wszechświatów ewolucyjnych, kontroluje je w ich licznych wszechświatowych relacjach oraz w pewnych przejawach energii fizycznych, umysłowych i duchowych. Bóg Ojciec jest osobistym Stwórcą rajskiego wszechświata, a w połączeniu z Wiecznym Synem, stwórcą wszystkich pozostałych, osobistych Stwórców wszechświata.

Bóg jest wszechświatowym duchem i powszechną obecnością duchową. Istoty duchowe są rzeczywiste, pomimo, że są niewidoczne dla oczu ludzkich. Człowiek materialny nie może zobaczyć duchowego Boga, zachowując swą śmiertelną egzystencję. Wspaniałość i duchowy blask obecności Boskiej osoby jest niemożliwy do dostąpienia przez niższe grupy istot duchowych, czy też przez jakąkolwiek klasę osobowości materialnych. Jednak nie trzeba oglądać oczami ciała, by rozpoznać duchowym umysłem.

Rajski duch, który zamieszkuje umysły śmiertelników czasu i pomaga w ewolucji nieśmiertelnej duszy, pochodzi z natury i boskości Ojca Uniwersalnego. Jednak umysły istot ewolucyjnych wywodzą się z wszechświatów lokalnych i muszą nabywać boskiej doskonałości, doznając w trakcie swych osiągnięć duchowych takich empirycznych przeobrażeń, jakie są rezultatem decyzji istoty stworzonej, by czynić wolę Ojca w niebie.

W doświadczeniu człowieka umysł złączony jest z materią. Takie związane z materią umysły nie mogą przetrwać ziemskiej śmierci. Metoda przetrwania śmierci opiera się na tych przeobrażeniach umysłu, dzięki którym świadomy Boga intelekt stopniowo zaczyna być nauczany przez ducha, a w końcu jest przez ducha prowadzony. Ta ewolucja ludzkiego umysłu, od związków materialnych do zjednoczenia duchowego, przynosi przeobrażenie śmiertelnego umysłu w morontialne rzeczywistości nieśmiertelnej duszy. Przeznaczeniem ludzkiego umysłu, służącego materii, jest stawać się coraz bardziej materialnym i w konsekwencji doznać ewentualnej likwidacji osobowości; przeznaczeniem umysłu podporządkowanego duchowi jest stawać się coraz bardziej duchowym i ostatecznie osiągnąć wieczny byt osobowości.

Bóg jest prawdziwie i wiecznie doskonałą osobowością Stwórcy, osobą, która może „poznać i być poznaną”, która może „kochać i być kochaną” i kimś kto może obdarzyć nas przyjaźnią. Przy rozważaniu Bóstwa, koncepcja osobowości musi być pozbawiona idei cielesności. Ciało materialne nie jest konieczne do istnienia osobowości, zarówno u człowieka jak i u Boga. Ten błąd popełniają dwie ekstremalne filozofie ludzkie. W materializmie, skoro człowiek traci swoje ciało w momencie śmierci, przestaje on istnieć jako osobowość. W panteizmie, skoro Bóg nie ma ciała, nie jest tym samym osobą. Nadludzki rodzaj rozwijającej się osobowości działa w jedności umysłu i ducha.

Bóg jako wieczny, uniweralny i nieskończony nie wzrasta w wiedzy, jak również nie zwiększa swej mądrości. Bóg nie gromadzi doświadczenia, jak to skończony człowiek mógłby przypuszczać, ale w domenach swej wiecznej osobowości korzysta z tych ciągłych poszerzeń samorealizacji, jakie w pewien sposób są porównywalne do nabywania nowego doświadczenia przez istoty skończone ze światów ewolucyjnych. Ojciec Uniwersalny bierze bezpośredni udział w trudach każdej niedoskonałej, osobowej duszy w rozległym wszechświecie i to gromadzące się doświadczenie każdej istoty duchowej i każdego stworzonego śmertelnika jest częścią Ojcowskiej, zawsze poszerzającej się świadomości Bóstwa, w niekończącym się Boskim kręgu samorealizacji.

Zakładając, że można poznać wszechświat, co jest zrozumiałe, zakłada się, że wszechświat jest stworzony przez umysł i kierowany przez osobowość. Ludzki umysł może dostrzegć jedynie zjawiska umysłowe innych umysłów, czy są one ludzkie czy nadludzkie. Jeśli osobowość człowieka może doświadczać wszechświata, jest gdzieś w tym wszechświecie skryty Boski umysł i osobowość.


(Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę, członka grupy osobowości niebiańskich, przydzielonych przez Pradawnych Czasu z Uversy, zarządu siódmego wszechświata)