Księga Urantii (< praca zbiorowa / wielu autorów >)(1955-US-Chicago/IL)

Urantia to nazwa planety Ziemi, używana przez społeczność wszechświata.

Księga Urantii została podyktowana przez istoty pozaplanetarne, by przybliżyć nam pojęcie Boga, Bóstw i boskości, poszerzyć naszą świadomość kosmiczną i percepcję duchową, oraz zapoznać nas z budową wszechświata, jego mieszkańcami i naszym miejscem w tym olbrzymim świecie.

Księga Urantii składa się z czterech części:
Cz.I – Wszechświat Centralny i Superwszechświaty
Cz.II – Wszechświat Lokalny
Cz.III – Historia Ziemi
Cz.IV – Życie Jezusa

Struktura Wszechświata:
Wszechświat słada się z Wszechświata Centralnego, zwanego Havoną, który jest kreacją boskiej doskonałości i nie posiada początku, ani końca. W samym sercu tego wiecznego, centralnego wszechświata znajduje się stacjonarna Wyspa Raj, która jest geograficznym centrum nieskończoności i miejscem pobytu wiecznego Boga.

Wokół Wszechświata Centralnego krąży siedem evolucyjnych superwszechświatów czasu i przestrzeni. Jednym z nich jest Orvonton, a z jego stolicy, Uversy, przybyła komisja przekazująca poniższe wiadomości. Orvonton – tak jak i pozostałe superwszechświaty – składa się z wszechświatów lokalnych. Jednym z nich jest Nebadon, lokalny wszechświat, w skład którego wchodzi Urantia (Ziemia) oraz inne, zamieszkałe planety.

Istnieją trzy poziomy kosmicznej rzeczywistości:
Poziom skończony rzeczywistości charakteryzuje się życiem istot stworzonych, oraz ograniczeniami czasowo-przestrzennymi. Rzeczywistości skończone mogą nie mieć końca, ale zawsze mają początek – są stworzone.
Poziom absoniczny rzeczywistości charakteryzuje się rzeczami i istotami, które nie mają początku ani końca oraz przekroczeniem czasu i przestrzeni. Absonici nie zostali stworzeni. Oni po prostu są.
Poziom absolutny rzeczywistości jest bez początku, bez końca, bez czasu i bez przestrzeni. Na przykład, w Raju czas i przestrzeń nie istnieją; czasowo-przestrzenny status Raju jest absolutny.

Bóstwo jest źródłem tego co boskie, choć nie wszystko co boskie jest od razu Bóstwem.
Bóg jest słowem-symbolem określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość.
Boskość jest charakterystyczną cechą Bóstwa i jest rozumiana przez istotę stworzoną jako prawda, piękno i dobro; na poziomie osobowości boskość objawia się jako miłość, miłosierdzie i służba.

Bóstwo może być:

Egzystencjonalne – czyli istniejące wiecznie.
Takim Bóstwem jest Rajska Trójca (Trójca Przenajświętsza), czyli:
Bóg-Ojciec: Stwórca, Władca i Podtrzymywacz (Wszechświata), Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba Bóstwa.
Bóg-Syn: Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator, Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.
Bóg-Duch: Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem, Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.
(ciekawostka: Bóg-Syn zarządza Duchem; Bóg-Duch obdarował nas i zarządza umysłem).

Empiryczne – czyli aktualizujące (rozwijające) się Bóstwa powstałe w epoce posthavonalnej.
Takimi Bóstwami są:

Bóg Najwyższy zwany też Istotą Najwyższą – aktualizujący lub rozwijający się Bóg czasu i przestrzeni, czyli Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni (ekspresja doskonałego Bóstwa egzystencjonalnego stworzona na potrzeby wszechświata czasu i przestrzeni) – pierwszy poziom empiryczny.
Bóg Ostateczny – empiryczny Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni (Bóg poziomu absonicznego rzeczywistości) – drugi poziom empiryczny.
Bóg Absolutny – empiryczny Bóg przewyższonych wartości superosobowych (trzeci poziom empiryczny).

Bóg, jako Pierwsze Źródło i Centrum, jest pierwotny w odniesieniu do całości rzeczywistości; jest nieskończony i wieczny, a zatem ograniczony tylko własną wolą. Bóg-Ojciec Uniwersalny jest osobowością Pierwszego Źródła i Centrum i jako taki utrzymuje osobiste związki, polegające na nieskończonej kontroli ze wszystkimi partnerskimi, podporządkowanymi źródłami i centrami.

Pierwsze Źródło i Centrum związane jest z Wszechświatem w następujący sposób:

1/ Siły grawitacyjne wszechświatów materialnych zbiegają się w centrum grawitacyjnym Raju dolnego (materialna płaszczyzna Raju). Absolutna osobowość Bóstwa istnieje na wyższym, duchowym poziomie Raju.
2/ Siły umysłowe zbiegają się w Nieskończonym Duchu; zróżnicowany i rozbieżny umysł kosmiczny w Siedmiu Duchach Nadrzędnych; urzeczywistniający się umysł Najwyższego w Majestonie, jako doświadczenie czasowo-przestrzenne.
3/ Wszechświatowe siły duchowe zbiegają się w Wiecznym Synu.
4-5-6/ o Bóstwie-Absolucie (temat na razie omijam)
7/ Potencjał osobowości ewolucyjnej istoty moralnej, czy jakiejkolwiek innej istoty moralnej, skoncentrowany jest w osobowości Ojca Uniwersalnego.

Rzeczywistość, tak jak pojmowana jest przez istoty skończone, jest częściowa, względna i niejasna. Maksimum rzeczywistości Bóstwa, jaką mogą pojąć w pełni ewolucyjne istoty skończone, zawarta jest w Istocie Najwyższej. Istnieją również poprzedzające ją, wieczne rzeczywistości, rzeczywistości nadskończone, które są ancestralne dla Najwyższego Bóstwa ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.

Wyspa Raj jest Absolutem materialno-grawitacyjnej kontroli Pierwszego Źródła i Centrum. Raj jest nieruchomy, stanowi jedyną stacjonarną rzecz we wszechświecie wszechświatów. Ta wieczna Wyspa jest aktualnym źródłem wszechświatów fizycznych – przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Jej jądro, Wyspa Światłości, pochodzi od Bóstwa, ale nie może być uznawana za Bóstwo; tak samo materialne kreacje nie są częścią Bóstwa, są jego konsekwencją. Raj nie jest Stwórcą, jest unikalnym regulatorem wielu funkcji wszechświata. Przez materialne wszechświaty Raj wpływa na reakcje i postępowanie wszystkich istot mających do czynienia z siłą, energią i mocą.

Cechy rzeczywistości wszechświatowej objawiają się w ludzkim doświadczeniu Urantianina na następujących poziomach:

1/ Ciało – Materialny albo fizyczny organizm człowieka. Żywy organizm elektrochemiczny, zwierzęcy w swej naturze i pochodzeniu.
2/ Umysł – Myślący, spostrzegający i odczuwający mechanizm ludzkiego organizmu. Suma doświadczeń świadomego i podświadomego. Inteligencja związana z życiem emocjonalnym, sięgająca wzwyż, poprzez czczenie i wiedzę do poziomu duchowego.
3/ Duch – Boski duch zamieszkujący umysł człowieka – Dostrajacz Myśli. Ten nieśmiertelny duch jest przedosobowy – nie jest osobowy, choć jego przeznaczeniem jest stać się częścią osobowości istoty śmiertelnej, która przeżyje śmierć.
4/ Dusza – Dusza ludzka jest zdobyczą empiryczną. Gdy istota ludzka postanowi czynić „wolę Ojca, który jest w niebie”, wtedy zamieszkujący w człowieku duch staje się ojcem nowej rzeczywistości. Tworzywo nowej rzeczywistości nie jest ani materialne ani duchowe – jest morontialne. To jest właśnie wyłaniająca się, nieśmiertelna dusza, której przeznaczeniem jest przetrwać śmierć i rozpocząć wznoszenie się do Raju.

Osobowość – Osobowość śmiertelnego człowieka nie jest ani ciałem, ani umysłem, ani też duchem; nie jest również duszą. Osobowość jest jedyną niezmienną rzeczywistością w zawsze skądinąd zmiennym doświadczeniu istoty stworzonej; jednoczy ona wszystkie inne, związane z nią składniki indywidualności. Osobowość jest tym unikalnym darem, który Ojciec Uniwersalny daje żywym i im podobnym enrgiom materii, umysłu i ducha, a która trwać będzie wraz z trwaniem duszy morontialnej.

Morontia jest pojęciem określającym rozległy poziom, istniejący pomiędzy tym co materialne a tym co duchowe. Może to określać rzeczywistości osobowe czy nieosobowe, energie ożywione czy nieożywione. Osnowa morontii jest duchowa, wątek fizyczny.

Osobowym nazywamy wszystko to, co reaguje na obwód osobowości Ojca. Wszystko to, co reaguje na duchowy obwód Syna, nazywamy duchem. Wszystko to, co reaguje na obwód umysłowy Wspólnego Aktywizatora, nazywamy umysłem. Wszystko to, co reaguje na materialno-grawitacyjny obwód skoncentrowany w Raju dolnym, nazywamy materią – energią-materią we wszystkich jej przeobrażeniach.

Słowa „energia” używamy jako określenie o znaczeniu ogólnym, stosowanego w domenach duchowych, umysłowych oraz materialnych. Słowo „siła” ma również tak samo szerokie zastosowanie. Słowo „moc” ogranicza się zazwyczaj do elektronowego poziomu materiału lub materii, reagującej na grawitację liniową w wielkim wszechświecie. Słowa „moc” używa się również na określenie władzy.

Aby zrekompensować status skończony istot stworzonych oraz ich ograniczenia w zrozumieniu pojęć duchowych, Ojciec Uniwersalny ustanowił dla nich siedmiostopniowy sposób docierania do Bóstwa, zakończony ostatnim etapem, jakim jest dotarcie przed oblicze Boga (tzw. Bóg Siedmioraki).

1/ Rajscy Synowie Stwórcy.
2/ Pradawni Czasu.
3/ Siedem Duchów Nadrządnych.
4/ Istota Najwyższa.
5/ Bóg-Duch.
6/ Bóg-Syn.
7/ Bóg-Ojciec.

Funkcjonowanie Boga Siedmiorakiego datuje się od momentu organizacji siedmiu superwszechświatów. Istota Najwyższa wywodzi swą osobowość i atrybuty duchowe z Rajskiej Trójcy, a obecnie aktualizuje się ona w Synach Stwórcy, Pradawnych Czasu i Duchach Nadrzędnych. Synowie Stwórcy dostarczają tego mechanizmu, dzięki któremu śmiertwlnik staje się nieśmiertelny, a to co skończone, wchodzi w objęcia nieskończoności. Pradawni Czasu oraz Siedem Duchów Nadrzędnych są administratorami wielkiego wszechświata.