Kto lubi powieści wojenne, nie poczuje się zawiedziony „Spóźnionymi wyznaniami”. Kto lubi melodramaty, również nie będzie rozczarowany po lekturze najnowszej powieści Johna Boyne'a. Jak udało się złączyć te dwie skrajności w jedną pochłaniającą i bardzo ciekawą powieść? Odpowiedzi trzeba byłoby szukać najprawdopodobniej w wielkim talencie pisarskim, którym niewątpliwie obdarowany jest Boyne, ale nie miejsce tu na to. Powiem tylko, że fabuła „Spóźnionych wyznań” koncentruje się na wspomnieniach z walki na froncie I wojny światowej, które snuje Anglik, Tristan Sadler. Nie brakuje tu opisów wielkich okrucieństw, które wyrządzali sobie ludzie w pierwszej połowie XX wieku (szczególnie zapadła mi w pamięć scena zamordowania młodego, Bogu ducha winnego Niemca, który nie zdążył zostać jeńcem wojennym). Nic nie jest tutaj czarno-białe. Przeszłość dręczy bohatera i kładzie się cieniem na całym jego życiu. Tytułowe wyznania są szansą rozliczenia się z tym, co minione. Niestety... przychodzą za późno.

Świetna książka o wielkim życiowym niespełnieniu, którą czyta się z zapartym tchem, nie mogąc oderwać wzroku.

Gorąco polecam.