Powrót do "Mistrza i Małgorzaty". Co jakiś czas chodzą mi po głowie (Mistrz i Małgorzata, za nimi reszta), więc koniec końców coś muszę napisać. To nie jest zła książka, nie jest w porządku. Humor lekki, poetyka odpowiednia, treść ciekawa i nawet wciągająca, ale szum i aplauz, jak się podnosi wokół jest nieporozumieniem. Przecież to zranione ego Bułhakowa, które wyżywa się na literackim światku Moskwy. Nic poza tym. Ego zresztą jest dość nieprzeciętnie rozdęte i nieprzeciętnie zranione. Nie mam nic przeciwko, artysta winien się cenić, lubię Bułhakowa za to, że tak się kochał, ale uwielbienia dla "Mistrza i Małgorzaty" nie lubię i nie czuję. Inną sprawą jest zakończenie, które przeciąga się niezmordowanie, mordując jednocześnie resztkę ponadprzeciętności tej powieści. Wsiedli na konie i pojechali. I tu jakby się skończyło byłoby stokroć lepiej. Nie wydaje ci się, że ta końcówka nie pasuje? Że burzy wszystko? Że jest absolutnie niespójna? Mnie tak. Ale to dla mnie nie problem.