Ta książeczka nie ma być „małą historią” starego polskiego kina i filmu, rozprawą naukową czy zbiorem błyskotliwych felietonów. Świadomie pominąłem omawianie m.in. uwarunkowań społeczno-polityczno-ekonomicznych naszej ówczesnej kinematografii, zrezygnowałem z analizy treści i formy, szczególnie tych najwartościowszych utworów czy zjawisk, nie podjąłem przedstawienia polskiej awangardy i bardzo ciekawej (z „X Muzą” Irzykowskiego na czele) polskiej myśli filmowej itd. Zainteresowani czytelnicy znajdą to w publikacjach specjalistycznych, w wersji zaś syntetyczno-popularyzatorskiej – w mojej książce pt. „Film polski – wczoraj i dziś”, wydanej przez Wydawnictwo Interpress, w 1982 roku.
W książce „W starym polskim kinie” chciałem przedstawić pewne materiały o dawnym kinie polskim, których na ogół w publikacjach książkowych się nie zamieszcza, do których czytelnicy i widzowie mogą nie dotrzeć, a które wydają mi się i ciekawe, i w jakiejś mierze pouczające. Są to materiały bardzo różne i z różnych źródeł pochodzące. Mówią one nie tylko o starych filmach i ludziach, którzy je tworzyli, ale także oddają coś z tego nieuchwytnego, niepowtarzalnego klimatu tamtych, minionych lat*.


---
* Stanisław Janicki, „W starym polskim kinie”, wyd. Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, s. 8.