"Gawędziarz" Maria Vargasa Llosy to pozycja w moim mniemaniu odrobinę magiczna. To historia amazońskiego plemienia Macziguengów, wędrujących ludzi. Rozpoczęli swą wędrówkę, bo tak właśnie należy czynić. Ale żeby żyć wędrując, musieli pozbyć się wszystkiego - domów, ziemi, zwierząt. Wzięli jedynie to, co niezbędne. Od tej chwili wędrują, by służyć Słońcu i strzec się przed Kientibakorim.

Książka przedstawia świat szamańskich praktyk, rytuałów i magii. Pełno w niej legend i opowieści.

To również historia Llosy o sobie samym. O studiach, badaniach lingwistycznych, wyprawach do amazońskiej dżungli. O przygotowywaniu programu "Wieża Babel" i przygodach z tym związanych. O "niewygasłej miłości, ponownie wybuchającej płomieniem"[1], jaką jest pragnienie napisania historii o wędrownych opowiadaczach historii. Pragnienie przekonania się, czy istnieją naprawdę.

Kim są ci, których istnienie Macziguengowie skrzętnie ukrywają? Ci przekaziciele wieści codziennych, podtrzymujący więzi plemienne rozproszonej społeczności - Gawędziarze?

To w końcu opowieść o Saulu Zarutasie, przyjacielu z lat studenckich, etnologu. Ten urodzony w żydowskiej rodzinie chłopak ze znamieniem na twarzy szuka pośród Macziguengów swojej tożsamości. Wędrując i realizując swoją etnologiczna pasję powoli staje się jednym z nich.

Wszystkie te wątki przeplatają się, mieszają, współgrają ze sobą. I sama już nie wiem, co w tej historii ma znamiona prawdy, a co jest tylko kolejną opowieścią.

Ale będę do niej wracać, żeby na chwilę jeszcze znaleźć się pośród amazońskiej dżungli, przyjrzeć zwyczajom, posłuchać opowieści. I za każdym razem uświadamiać sobie z żalem, że rozwój cywilizacji, zmieniając naturalne środowisko, nieodwracalnie zmienia życie tych, którzy żyją tak blisko natury.

"Żyjemy, wędrujemy. To jest szczęście, chyba"[2].



---
[1] Mario Vargas Llosa, "Gawędziarz", tłum. Carlos Marrodán Casas, wyd. Znak, 2009, s. 159.
[2] Tamże, s. 44.