Autotematyzm w literaturze to poważny temat, bardzo poważny. Taki poważny, że aż strach czytać czasami. Wielkie autotematyczne dzieła to kanon wielkiej prozy. Utwory o meandrach literackiego tworzenia i tworzywa fascynują swą głębią, tę fascynację potęguje tajemniczość powieści tego rodzaju. Tajemnica - oto co nas urzeka. Tajemnica jest wtedy, gdy nie wiadomo, o co chodzi.

Philippe Ségur w utworze "Pisarz w 10 lekcjach" realizuje specyficzny rodzaj autotematyzmu. Na temat mąk tworzenia czytelnik nie dowie się tutaj zbyt wiele. Tylko tyle, że pisarz będący pod wpływem natchnienia największy problem ma z telefonem, który dzwoni w najmniej odpowiednich momentach. Ségur koncentruje się na tym etapie w życiu pisarza, gdy jego dzieło ma podbić świat. Mamy zatem listy od wydawców, którzy za nic nie chcą uznać geniuszu pisarza; mamy recenzje, które, mimo że miażdżące, okazują się niezbędne dla literackiego bytu twórcy; mamy środowisko literackie, które wcale nie jest sielankowym towarzystwem sympatycznych intelektualistów, ale składa się z umordowanych "pisarskimi" obowiązkami artystów; mamy w końcu sukces, który, gdy już nastanie długo oczekiwany i okupiony mordęgą, cieszy raczej średnio.

W sumie nie jest łatwo być debiutantem. Tak, tak - jeśli ktoś uważa, że stawanie się gwiazdą salonów literackich to jakaś superprzygoda, to niech koniecznie przeczyta tę książkę. Może zamiast tracić czas na pisarskie próby, zajmie się czymś pożytecznym.

Ale to, co najbardziej urzeka w powieści "Pisarz w 10 lekcjach", to lekkość języka i pełen autoironii humor. Od książki dosłownie nie sposób się oderwać, a przy lekturze towarzyszy nam delikatny uśmiech. To ten sam uśmiech, co u Goscinnego czy Érica-Emanuela Schmitta.

Tak trudno znaleźć bezpretensjonalne czytadło "na poziomie". Powieść Ségura jest taką właśnie książką - inteligentną i świetnie napisaną. To nic, że nie znajdziemy tutaj rozważań na temat tajemnicy bytu. Znajdziemy za to dużo, dużo ciepła. Najlepszym czasem na jej lekturę będą zatem ciepłe letnie wieczory, które, mam nadzieję już wkrótce przed nami. Ja wtedy sięgnę na pewno po inne książki tego autora.