Barbara Skarga, znana polska filozofka, autorka szeregu prac z zakresu swojej dziedziny i jej pogranicza, tym razem wciąga nas w niesamowicie skomponowany utwór, rozpisany na trzy instrumenty: świat, samotność i skończoność. Książka "Tercet metafizyczny" inspirację zawdzięcza wykładowi Martina Heideggera, lecz jego treść stanowiła zaledwie impuls popychający autorkę do poszukiwania własnej drogi i rozwinięcia swoich koncepcji.

Skarga tworzy swoisty przewodnik po świecie, gdzie pojęcia geograficzne zastąpione zostały przez kategorie filozoficzne. Autorka to wytrwały, ale i ciekawski podróżnik po znanej nam przestrzeni, o którą zapytani niewiele możemy wydusić z siebie... bo najtrudniej odpowiedzieć na najprostsze pytania. Ze znawstwem, ale też niemałą fascynacją, Skarga snuje refleksje o różnorodności i bogactwie otaczającej nas przestrzeni, uświadamia wagę tematu i wciąga w ciekawy nurt rozważań. Wyznaczywszy trzy główne tematy opowieści, traktuje je jako bazę wypadową dla podejmowania wycieczek do dziedzin pokrewnych z iście eseistycznym polotem.

Podczas lektury uświadamiamy sobie, jakie są granice pomiędzy światem własnego "ja" a przestrzenią drugiego człowieka, jakie korelacje łączą nas ze społeczeństwem. Jaka jest rola emocji w świecie (z punktu widzenia filozofa oczywiście). Gdzie rozpoczyna się samotność, po co nam ona i jakie są jej odcienie. Jak podejść do pojęcia trwania i skończoności, czy istotne jest wyznaczanie początku i końca. Pojawiają się też odpowiedzi na bardzo zaskakujące pytania: do czego potrzebna jest nam nuda? Czy może być ona stanem pożądanym? Czy znużenie jest konieczne do wniknięcia w strukturę świata, bytu, istnienia?

Barbara Skarga ma niezaprzeczalny dar pisarski. Wykład, nie będąc stricte naukowym (choć wiele tu odwołań do znanych i cenionych filozofów, od antycznych po współczesnych), nie jest zawieszony w próżni badawczej, nie jest też terenem eksperymentalnej "gdybologii" - potrafi wciągnąć jak najlepsza powieść, co więcej, umożliwia czytelnikowi ujrzenie rzeczywistości okiem filozofa. Dystansuje do świata, podrzuca nowe pomysły, zapewnia niebanalną przygodę intelektualną.

Autorka "Tercetu" porusza się po rozpoznanym przez siebie temacie, zmagając się równocześnie z trudną materią językową. Musi rozważnie i ostrożnie formułować opinie i sądy, ponieważ znaczenia często odklejają się od rzeczy, zasysają metafory. Znaczenie potoczne zbyt chętnie utożsamia ze sobą dwa odrębne byty czy zjawiska. Dlatego filozof waży słowa, rozdziela desygnaty zlepione potocznością.

Na zakończenie: co dla jednych jest dzieleniem włosa na czworo, dla drugich stanowić może niesamowitą przygodę z metafizyką, która pozwoli zajrzeć w głąb istnienia, odkryć strukturę świata, odświeżyć spojrzenie. Po lekturze zostajemy jak dzieci z na wpół otwartymi ustami i świadomością, że ciągle jesteśmy uczniami w ogromnej metafizycznej szkole.

Polecam gorąco tym, którzy nie boją się wyzwań intelektualnych, lubią poćwiczyć wyobraźnię, szukają inspiracji.