Cukiereczki (Mian Mian)
Po lekturze mam uczucia bardzo mieszane, a może raczej niesprecyzowane.
Mian Mian pokazuje nam życie ludzi, których bez wahania nazwalibyśmy "próżniakami, pasożytami" i jeszcze kilkoma nieprzychylnymi sformułowaniami.
Ona i on, żyjący niemalże z dnia na dzień, bez żadnych zobowiązań, bez jakichkolwiek punktów zaczepnych w życiu, zawieszeni w próżni, skoncentrowani na sobie i maleńkim skrawku otaczającego ich świata. Śpią dniami, wychodzą na miasto nocą. Nie martwią się o utratę pracy, gdyż jej nie posiadają, ani nie martwią się o znalezienie pracy, gdyż pieniądze otrzymują od rodziców.
Żyją wśród "marginesu" - prostytutek, dilerów, żebraków. Wśród, a mimo to obok, jakby jedynie ocierali się o życie. Wybudowali własny świat, odkrywają siebie i siebie nawzajem. To odkrywanie jest fascynujące, niespotykane, jakby po raz pierwszy w historii ludzkości kobieta spotkała mężczyznę.
Potem jest ciemniej - pojawia się alkohol, narkotyki, odwyki, AIDS.
Porównywałam tę pozycję do "My, dzieci z Dworca Zoo". I "Cukiereczki" wypadły na plus. Mian Mian opisuje cały ten chaos życiowy, ten upadek, ale w jakiś subtelny sposób, nie waląc pięścią między oczy, nie próbując szokować opisami jakie to złe, straszne, a w domu syf nie z tej ziemi, bo nikomu nie chce się sprzątać i nie musimy. Raczej istotniejsze jest, co rozgrywa się w umyśle bohaterów, jak oni postrzegają świat.
A ich świat jest romantyczny, pełen uczuć.
I oczywiście są fragmenty, gdzie przebija się przez tą atłasową zasłonę zwykły brud, ale mimo wszystko nadal odczuwam do głównej bohaterki sympatię.