"(...) Pamiętajcie, panowie, to przedsmak śmierci. Nie ma tu systemu punktów, elektronicznego sędziego, drużyny olimpijskiej. To polega na tym, że ktoś bardzo mocno stara się rozpłatać wam czaszkę ośmioma funtami żelaza. Jeśli w czasie walki nie macie absolutnej świadomości tego, traci sens wszystko, co robicie i wolę was nie oglądać na moich lekcjach."

Przy czytaniu "Kryształów czasu" ten właśnie fragment najbardziej zapadł mi w pamięć. Słowa nauczyciela szermierki - prawdziwej szermierki. Tańca ze śmiercią.

Może to nie pasuje do dziewczyny. Ale gdy w wakacje byliśmy całą rodziną na inscenizacji bitwy pod Grunwaldem, i zwiedzaliśmy stragany po widowisku - mój brat wędrował między plastikowymi towarami, takimi samymi, jak na straganach nad morzem, na odpuście i w Zakopanem.

Ja natomiast zaszłam do "części historycznej". Zobaczyłam stoisko z bronią - i wrosłam tam w ziemię.

Jest jakieś dziwne piękno w naostrzonym mieczu, mieczu do walki. Coś, co porusza strunę głęboko w sercu i każe jej drżeć pierwszym akordem pieśni... którą, zda się, znałeś zawsze, nie wiedząc o tym nawet...
Tak samo, jak przy patrzeniu na wschód słońca. Inna pieśń, lecz grana na tej samej strunie. A może ta sama...?
Nie ma takiej elegancji i wdzięku na przykład w nożu - tylko cień tego. A już nawet śladu owego blasku nie ma w broni palnej. Dlaczego? Czy to dlatego, że miecz kojarzy się z rycerzem, z baśnią?
Nie sądzę. Raczej wprost odwrotnie - dlatego, że wyczuwa się w ostrzu jego bezlitosne przeznaczenie. Śmierć, czającą się w błysku głowni. Ta od kuli jest daleka, nie ma w niej nic osobistego. Ta od miecza jest bliska jak partnerka w tańcu.
Taniec ze śmiercią... Zastanawiające, jak popularna jest ta metafora. I oznacza ona nie tylko walkę na miecze, ale przede wszystkim - życie.

Rozpisałam się. Może się wymądrzam, może mówię rzeczy bez sensu. Cóż, jestem dziwna - i nie tylko dlatego, że jednym z moich największych marzeń jest kurs fechtunku.
C'est la vie. Ktoś musi psuć statystyki.