Podstawą konstrukcji książki jest zestawienie jednakowej liczby autorów obojga płci. Dzięki temu Czytelnik zyskuje szansę poznania literatury tak męskiej, jak i kobiecej. Jednak ten symetryczny układ jest zarazem polemiką - to próba złagodzenia uprzedzeń, próba nadkruszenia stereotypu, jaki od czasów rewolucji wytworzył się przy współudziale mass mediów. [...]

Do czasu piekła, jakie w Afganistanie zgotowali swym rodaczkom talibowie, na Zachodzie panowało mylne przekonanie, że ze wszystkich krajów islamskich właśnie w Iranie los kobiet jest najcięższy. W rzeczywistości sytuacja wygląda nieco inaczej. Kobiety, mimo iż jest im ciężko, nie pozostają bierne.

Wspomniana symetria zostaje jednak przełamana w liczbie utworów. Dla uhonorowania obecności autorek w książce ich opowiadań jest więcej niż tekstów pisarzy.

Takie zestawienie pozwala dostrzec pewną prawidłowość. Otóż autorki w większości koncentrują się na problematyce kobiecej, natomiast tematyka podejmowana przez mężczyzn jest wyraźnie bardziej zróżnicowana. Z czego to wynika? Prozatorska twórczość kobiet w Iranie jest młoda - zaistniała w drugiej połowie XX wieku, właściwie dopiero w latach sześćdziesiątych. Przed rewolucją grono pisarek pozostawało nieliczne i tak naprawdę dopiero w ostatnim dziesięcioleciu wśród prozaików zaczęło pojawiać się więcej imion żeńskich. Pomimo że pisarze irańscy społeczną pozycją kobiet zajmowali się od początków rozwoju prozy, dopiero piszące kobiety, w sposób naturalny bardziej dotknięte tym problemem, odkryły wieloaspektowość tematu*.



---
* Ivonna Nowicka, "Przedmowa", w: "Kolacja cyprysu i ognia: Współczesne opowiadania irańskie", wyd. KAW, 2002, s. 13.