Podczas lektury książki Baranowskiego, wypełnionej barwnymi relacjami i badaniami statystycznymi, przychodzi do głowy pytanie: dlaczego Polacy nie czerpią z tradycji wierzeń ludowych?

Etnograficzne śledztwa dają intrygujące dowody, iż wiara w starożytne bóstwa i demony przetrwała w niektórych rejonach naszego kraju co najmniej do lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Legendy przepełnione takimi postaciami, jak zmory, upiory, południce, płanetnicy, rusałki, wąpierze oraz strzygi i strzygonie (między innymi) to przecież inspirujące dziedzictwo przeszłości, które aż kusi, żeby dokonać jego ekranizacji, tak jak eksploatuje się na świecie chociażby historie wampiryczne.