Książka przedstawia wewnętrzną walkę Raskolnikowa, który stara się ukryć przed śledczymi fakt dokonania zbrodni. Dopadają go jednak wyrzuty sumienia. Zbrodnia, jakiej dokonał, łączyła motyw rabunkowy - był zwyczajnie głodny - jak i ideologiczną motywację, ponieważ ubogi student dzielił ludzi na lepszych i gorszych, jednym przyznając prawo do życia, innym nie. Jednak to studium psychologiczne ciągnie się bez końca, a kolejne strony zapisane gęstym drukiem zjadają własny ogon. Raskolnikow dziesiątki razy postanawia przyznać się do winy, po czym odwołuje swoje postanowienie, a ciągła bitwa z myślami zwyczajnie nuży. Myślę, że w dzisiejszych, szybkich i gwałtownych, czasach takie pisarstwo jest zgoła oderwane od rzeczywistości i stanowi przeżytek, co może być punktem wyjścia do szerszej dyskusji.