Książka opisuje życie i przygody kobiety, która ma kilka twarzy - jest żoną, pisarką, kochanką, uciekinierką, terrorystką... Z rozwojem fabuły czytelnik odkrywa kolejne warstwy i próbuje zestawić je z wiedzą, którą już ma na temat głównej bohaterki. Śledzimy jej zawikłanie uczuciowe, ale i bardzo konkretne sytuacje życiowe, którym musi podołać.

Jak zawsze u M. Atwood, zachwyca cudowny język narracji - niesłychana dbałość o szczegół, dobór sformułowań (ma tu swe zasługi również tłumaczka - Zofia Uhrynowska-Hanasz), które to cechy sprawiają, że, choć bohaterka bierze po prostu prysznic czy idzie po zakupy, czyta się z wypiekami na twarzy.

Uwielbiam styl pisania tej autorki, tę nieco oniryczną atmosferę jej książek, przeskoki w czasie i akcji, liczne retrospekcje i to, że co jakiś czas czytelnik traci grunt pod nogami, myśląc gorączkowo: "Czy to się naprawdę stało, czy to tylko wyobrażenia bohaterki?" albo "O rany, to to jest powieść fantastyczna?".

"Pani wyrocznia" odrobinę mnie jednak rozczarowała. W porównaniu ze znakomitym "Moralnym nieładem" czy "Opowieścią podręcznej", a także niezłą "Zbójecką narzeczoną", którą właśnie kończę - ta powieść wydaje się zbyt przekombinowana. Główna bohaterka nieco mnie irytuje swoim niezdecydowaniem i brakiem odpowiedzialności; z drugiej strony zapewne właśnie tak została ona przez autorkę pomyślana. To, co zapowiada się jako niesamowita zagadka, zyskuje dość banalne rozwiązanie, a spiętrzenie zdarzeń nie doczekało się odpowiedniej, moim zdaniem, kulminacji. Powieść trochę się "snuje", bez zawiązania akcji, za to ze sporą liczbą pozornych punktów przełomowych.

Mimo powyższych uwag, Margaret Atwood uważam za moją obecnie ulubioną pisarkę - a niełatwo dostąpić tego zaszczytu, bo od czasów przedszkola mniej więcej nie znajduję prostych odpowiedzi na pytania "Kto jest twoim ulubionym...?".