Pierwsza bohaterka powieści to Diana, podkochująca się w swoim psychoterapeucie; poddaje się aborcji, aby usunąć dziecko swojego chłopaka – chorego na schizofrenię Roberta – „bo przecież wariatka nie może mieć dzieci”.

Beata – przyjaciółka Diany, widująca anioły, żyjąca po bożemu dewotka pada ofiarą szwagra, chcącego zabawić się pod nieobecność żony. Na szczęście w jej życiu pojawia się Marek, weteran, za którym ciągną się przeżycia i wspomnienia z wojny w Iraku. To właśnie on pokazuje Beacie, czym jest miłość.

Kolejną bohaterką jest Jenny – matka Diany uciekająca przed miłością i wzięciem życia w swoje ręce. Cena, jaką zapłaci za poszukiwanie sensu i spełnienia będzie duża. Na szczęście znajdzie się ktoś, kto poda jej pomocną dłoń.

Każdy z bohaterów jest napiętnowany, odgrodzony od świata normalnych ludzi. Wydawać się może, że zupełnie bezpodstawnie, bowiem po bliższym poznaniu, wkroczeniu w światy bohaterów, przekroczeniu niedozwolonych granic okazuje się, że Diana, Beata, Jenny czy Marek są normalnymi ludźmi, z problemami, które każdy z nas spotyka każdego dnia na swojej życiowej drodze. Ludźmi obdarzonymi zgubną wrażliwością, leczących duszę z przedawkowania rzeczywistości.

Patrząc na bohaterów książki, którym Grych oddaje głos, stwierdzić można, że właściwie większość osób powinna udać się do psychiatry – czy tego chce, czy nie. W każdym razie ja tak to odbieram i nikomu swojego toku myślenia nie narzucam. Myślę również, że warto się nad tym zastanowić. Grych w pewnym sensie chciała na ten problem zwrócić uwagę zestawiając świat ludzi rzekomo chorych z ludźmi, którzy dużo bardziej na takie miano zasługują – jak np. rodzina Beaty.

Na okładce przeczytać możemy: „Grych oddaje głos tym, którzy go za bardzo nie mają. Choć wiele wskazuje na to, że należą do większości”*. Byłabym skłonna napisać, że daje głos tym, których nikt nie chce słuchać, na których nikt nie zwraca uwagi, którzy dla innych są powietrzem.

Warto sięgnąć po „Schizę”, aby zastanowić się nad własnym postrzeganiem takich osób, bo przecież każdy z nas może kiedyś znaleźć się w podobnej sytuacji. Jesteśmy tylko ludźmi, a każdy z nas ma swoje ułomności.

Polecam gorąco. Każdemu.



---
* Paulina Grych, „Schiza”, wyd. WAB, Warszawa 2008, tekst z okładki.