Z książkami Coelho jest jak ze wzrokiem - widzieć znaczy niemal tyle co wiedzieć. Myślę tu o nieodwołalnym prymacie zmysłu wzroku w ludzkim poznaniu. Tomasz apostoł nie uwierzył, póki nie zobaczył; malarstwo sakralne próbuje prostym ludziom obrazowo przedstawić zawiłe treści teologiczne z Pisma Świętego. Czasem malarstwo przybiera subtelne formy, kryje głębsze sensy pod matematycznymi proporcjami, symbolami i znakami. I tak właśnie jest z książkami Coelho - w prosty sposób usiłują prostym ludziom pokazać nadzieję i jasną stronę życia. Jednych czytelników razi właśnie ta prostota i ocieranie się o banał czy powszedniość, do innych zaś dociera ona w sposób bezpośredni. Osobiście uważam, że w prostocie tkwi piękno, ale Coelho w swych terapeutycznych książkach pełnych porad i recept literacko nie jest najwyższych lotów oraz zdecydowanie nie obrazuje złożoności i wieloaspektowości życia - wszystko jest gładkie, na wyciągnięcie ręki, pełne klisz i szczęśliwych zakończeń.

Aby nie być gołosłownym w swych zarzutach, przytoczę kilka przemyśleń po lekturze "Weronika postanawia umrzeć". Coelho upatruje w miłości recepty niemal na wszystko, jednocześnie samotność przyrównuje do schizofrenii, w której "chory" oddala się od społeczeństwa i izoluje w swym świecie. Czy przypadkiem miłość nie jest schizofrenią we dwoje? Budowaniem muru, który daje schronienie przed światem zewnętrznym? Druga sprawa to przełamywanie rutyny, dążność do zmian i kontrolowanego szaleństwa. Czy przypadkiem wyrwanie się z rutyny nie wtłacza nas po chwili w nowe przyzwyczajenia, sprawiając, że nie możemy usiedzieć w miejscu i zaczynamy ponownie poszukiwać oraz kolekcjonować wrażenia i doznania? Jak to jest, że zmienność staje się pozytywna? Dlaczego stoicyzm, chrześcijańska asceza, buddyjskie wyrzeczenie się pragnień temu przeczą? Całym dobrodziejstwem książek Coelho jest fakt, że nie usiłują one odpowiedzieć na te pytania – inaczej popadłyby w kicz.

Nawet jeśli widzieć oznacza wiedzieć, to wiedzieć nie oznacza działania, które jest daleko poza lekturą Coelho.