Akcja powieści rozgrywa się na Sycylii w I połowie XVIII wieku. W magnackiej rodzinie trafiło się nieszczęście: głuchoniema córka. Mariannie wydaje się, że kiedyś, jako małe dziecko, mówiła i słyszała, ale bliscy przekonują ją, że jest kaleką od urodzenia. Inteligentniejsza od reszty rodzeństwa, znajduje rekompensatę w czytaniu i malowaniu. Gdy próba uzdrowienia jej przez poddanie wstrząsowi psychicznemu zawodzi, rodzice postanawiają wydać trzynastoletnią Mariannę za czterdziestoparoletniego wuja. „Pan wuj małżonek (…) zrezygnował z żądania od niej posłuszeństwa, szanował jej wolę, byle nie dotyczyła w zbyt dużym stopniu jego własnej osoby, nie była sprzeczna z jego poglądami na wychowanie dzieci i nie stawała na drodze jego prawom małżeńskim”[1].

A więc Marianna robi to samo, co inne sycylijskie żony, ciesząc się przy tym znacznie większą autonomią. Mijają lata. Czterdziestoparoletnia wdowa, babka gromadki dorastających wnucząt, „zepsuta przez książki”[2], budzi zgorszenie rodzeństwa i dorosłych dzieci: zamiast nosić żałobę, „jak chce obyczaj (…) przez trzydzieści [lat], czyli praktycznie do końca życia”[3], zamiast „myśleć o przygotowaniu duszy na śmierć, a nie o nowych przyjaźniach”[4], zaczyna podejmować decyzje, które mają zadowolić ją samą, a nie krewnych. A przy okazji - o tyle lat za późno! - dowiaduje się, dlaczego straciła mowę i słuch…

Cała historia opowiedziana jest barwnym, plastycznym językiem, godna uwagi ze względu na wartość historyczno-obyczajową, zwłaszcza na ukazanie zjawiska zniewolenia i poniżenia kobiet (z pełnym błogosławieństwem Kościoła!), i na doskonały portret psychologiczny głównej bohaterki. Gdyby nie trochę przerysowany wątek z Filą i Saro, powieść byłaby jeszcze lepsza.



---
[1] Dacia Maraini, „Długie życie Marianny Ucria”, przeł. Halina Kralowa, wyd. PIW, Warszawa 1996, s. 32.
[2] Tamże, s. 243.
[3] Tamże, s. 274.
[4] Tamże, s. 288.