Droga czytelniczko, mój mąż nie żyje, a mój czteroletni syn, Giles, został kolejnym hrabią Weston. A najgorsze jest to, że na opiekuna Gilesa mój mąż wyznaczył swego brata, Stephena.

Stephen... Pięć lat temu został wygnany na Jamajkę i teraz powraca do domu. Kiedyś marzyłam tylko o tym, żeby do mnie wrócił. Ale to było dawno temu. Teraz ułożyłam sobie życie bez niego. Mam syna, konie, dom.

Jeśli Stephen myśli, że może znów wkroczyć w moje życie, jakby nigdy nic się nie stało, przekona się, że są rzeczy, których się nie zapomina.

[Da Capo, 1998]