Bo musi pan wiedzieć, że orkiestra jest i być musi tworem ściśle hierarchicznym i jako taki stanowi odbicie społeczeństwa. Nie jakiegoś konkretnego społeczeństwa, lecz społeczeństwa w ogóle:
Na samym szczycie stoi generalny dyrektor muzyczny, niżej pierwsze skrzypce, potem pierwsze drugie skrzypce, potem drugie pierwsze skrzypce, dalej reszta pierwszych i drugich skrzypiec, altówki, wiolonczele, flety, oboje, klarnety, fagoty, instrumenty blaszane - i na samym końcu kontrabasy. Za nami są jeszcze kotły, ale tylko teoretycznie, bo na podwyższeniu i widoczne z daleka. Poza tym są bardzo głośne. Kiedy się w nie uderzy, to słychać nawet w ostatnim rzędzie i każdy mówi sobie wtedy, aha, kotły. O mnie nikt nie powie, aha, kontrabas, bo ja ginę w masie. Chociaż kotły, ściśle rzecz biorąc, nie są już właściwie instrumentem muzycznym, co to za instrument, wszystkiego razem cztery dźwięki. Ale dla nich są partie solowe, na przykład Piąty Koncert Fortepianowy Beethovena, ostatnia część. Wtedy wszyscy, którzy nie patrzą na pianistę, patrzą na kotły; w dużej sali koncertowej to mniej więcej tysiąc dwieście do tysiąca pięciuset osób naraz. Na mnie tylu ludzi nie patrzy nawet w ciągu całego sezonu.
Niech pan tylko nie myśli sobie, że jestem zazdrosny. Zazdrość to uczucie zupełnie mi obce. Ale ja wiem, ile jestem wart. Mam poczucie sprawiedliwości, a w uprawianiu muzyki jest wiele niesprawiedliwości. Wielkie brawa dla solisty. [...] Owacje dla dyrygenta. Dyrygent ściska dłoń pierwszemu skrzypkowi co najmniej dwa razy. Czasami cała orkiestra powstaje z miejsc... Jako kontrabasista nie może pan nawet porządnie wstać. Jako kontrabasista jest pan [...] pod każdym względem ostatnim śmieciem!*



---
* Patrick Süskind, „Kontrabasista”, w: tegoż „Kontrabasista i inne utwory”, tłum. Małgorzata Łukasiewicz, Anna Gierlińska, wyd. Świat Książki, 2007, s. 97.