Szczerze pisząc, byłam sceptycznie nastawiona do książek Katarzyny Grocholi. Myślałam, że będą lekkie, przyziemne, ciekawe, ale nie wstrząsające. Mile zaskoczona jestem, że się myliłam.

Myślę, że powieść odniosła sukces. Czytając nie mogłam się oderwać. Chwilami byłam poirytowana zachowaniem bohaterki, ale to wynikało jedynie z niewiedzy i takiego idiotycznego - "ja bym postąpiła w inny sposób, szybciej, lepiej, inaczej". Byłam pewna, że to uczucie będzie towarzyszyć do ostatniej strony, jednak myliłam się po raz kolejny.

Zadziwiająco mądra powieść. Prosta, a jednocześnie skomplikowana, ale tak zwyczajnie, niezwyczajnie. Język, cudowny, codzienny, jak melodia, wewnętrzny.

Polecam.