Gdy zaczęłam czytać "Trzepot skrzydeł" wydawało mi się, że bohaterką jest głupia i naiwna dziewczyna całkowicie nie z naszych czasów. Czytałam z ciekawości, co dalej będzie działo się z jej życiem i jakie konsekwencje pociągną za sobą jej wybory. A potem przyszło oburzenie: głupia, naiwna, co ona robi...

Ale nie - tak może być, taka mogę być ja, ty, ona. Takie jest życie i to nie jest naiwność. Człowiekiem targają różne uczucia, różne myśli, a jak się kocha, ufa, wierzy, czy nie można czasem zatracić się w swojej świadomości i zapomnieć, kim się naprawdę jest? Tak mogę ja, ty, ona. Ważne, by się obudzić i zauważyć, że to wcale nie jest normalne!

Z początku byłam zła... po co pisać takie smutne książki, po co to pokazywać. Ale to bardzo dobrze, że pani Katarzyna nie bała się powiedzieć, pokazać dokładnie, jak to może być, jak jest, jak było. Czarno na białym - apel do tysiąca kobiet, które zapomniały, że mają skrzydła, apel do tysiąca mężczyzn, którzy nie wiedzą, że kobieta ma prawa, apel do tych, którzy udają, że nie widzą, co się wkoło dzieje!

Książka jako całość jest piękna, potrafi wycisnąć łzę, wzbudzić złość i gniew, zachęca, by powiedzieć głośno "dosyć" przemocy w rodzinie.

Polecam tę pozycję wszystkim, naprawdę warto przeczytać, bo jest to nie tylko wspaniała powieść, ale również głębokie przesłanie.