Czy każdy z was zastanawiał się, co dzieje się z człowiekiem w obliczu śmierci? Ja zaliczam się do takich właśnie myślicieli i nieustannie zadaję sobie pytania:

Czy jest mi dane drugie życie, gdy umrę?
Czy to, co czuje człowiek, gdy umiera to przejście w osobowość duchową, energię, czy może w nieskończone myśli?

Można w coś wierzyć albo też przyjąć, że życie kończy się z chwilą śmierci. Zwyczajnie, umieramy i nasze ciało zostaje pogrzebane, koniec, dalej nic nie ma. Pozostaje jedynie pamięć o nas w sercach naszych bliskich.

Książka R. Kastenbauma odnosi się do wszystkich moich dylematów dotyczących przeżywania śmierci, opisując relacje ludzi, którzy zmierzyli się ze śmiercią i powrócili do życia, a następnie przekazali nam swoje wizje. Nie jest to jednak czytadło filozoficzne, ale raczej opis badań naukowców, psychologów, parapsychologów, którzy starają się udowodnić istnienie bądź też nieistnienie życia po śmierci. Patrzą jakby przez "powiększające szkło".

Oceniłam książkę dobrze, choć zabrakło mi jeszcze bardziej wnikliwych dowodów. Niektóre opisy badań przeżywania śmierci i zjawisk paranormalnych trochę mnie zaskoczyły i zaczęłam mieć wątpliwości, a nawet pogubiłam się w swoich wcześniejszych rozmyślaniach.

R. Kastenbaum od początku książki występuje w roli obrońcy i oskarżyciela. To jest dobry pojedynek na słowa, pewna gra i zabawa, choć wcale nie było mi do śmiechu, a niektóre fragmenty powodowały dreszczyk na ciele. Zainteresowały mnie przykłady śmierci klinicznej, tzn. odczucia ludzi w tym stanie, różne wizje i przeżycia. Autor opisuje również przywidzenia ludzi żywych, zjawiska paranormalne, kontakty duchów z medium. To jest klasyczne studium, które autor przekazuje czytelnikowi nie opierając się właściwie na żadnej religii. Doceniam to, że nie odczułam w tej książce upodobań autora do jakiejkolwiek religii. Choć porusza temat reinkarnacji, odrobinę wprowadzając czytelnika w religie Wschodu i Zachodu, to jednak robi to w sposób bardzo subtelny i naukowy, nie odkrywając żadnych swoich przekonań w tym zakresie.

Ciekawe są również opisy krioniki jako możliwości wiecznego życia - w dalekiej przyszłości. Według naukowców to jest bardzo prawdopodobne. Tylko kto chciałby być najpierw zamrożony, a później przywrócony ponownie do życia? Ta wersja mówi raczej o alienacji niż o romantyzmie, przygodzie, spełnieniu, a później pamięci przez pokolenia.

Uważam, że książkę warto przeczytać i popatrzeć na problem jakby przez szkło powiększające.