- Proszę cię Mo, zapytaj go!
W głosie matki brzmiała bezdenna rozpacz. Najpierw Meggie myślała, że to tylko sen, jeden z tych okropnych snów rodem z mrocznej przeszłości. Ale gdy otworzyła oczy, głosy nie umilkły. Ostrożnie wyjrzała z namiotu: rodzice stali pod drzewami zaledwie kilka metrów dalej - dwa cienie majaczące w ciemnościach nocy. Dąb, o który opierał się Mo, był tak gruby, jak nie bywa to w innym świecie. Resa uczepiła się ramienia męża, jakby go chciała zmusić do słuchania.
- Pamiętasz? Zawsze tak robiliśmy! Jeżeli któremuś z nas nie podobała się jakaś historia, po prostu zamykaliśmy książkę! Zastanów się, Mo, ile jest książek na świecie. Znajdziemy inną książkę, która opowie nam swoją historię, taką, gdzie słowa są tylko słowami i nie czynią nas kością z ich kości i krwią z ich krwi! (...)
- Jeśli się nie mylę, to ja chciałem zamknąć tę książkę, póki był jeszcze czas - odezwał się Mo głosem tak chłodnym jak powietrze przenikające do środka przez dziurawe ściany namiotu*.


---
* Cornelia Funke, "Atramentowa śmierć", tłum. Jan Koźbiał, wyd. Egmont, 2008, s. 156.