Książka była wydana po raz pierwszy w 1996 roku, a więc przed nią ukazała się tylko jedna książka Polaka o sztuce przetrwania, autorstwa Jacka Pałkiewicza, ale... było to tłumaczenie z języka włoskiego, gdyż autor tam mieszka na stałe. Obecnie parę rad zawartych w książce lekko trąci myszką, ale jest to wynikiem nazbyt szybko zmieniającego się świata.

Na pewno "Survival po polsku" jest książką, która przecierała szlak. Nie jest napisana schematycznie, w każdym fragmencie wyczuwa się, że autora niesie pasja. Komunikacja z autorem - jak przy ognisku. Język może wydać się purystom niespójny, ale wyczulony czytelnik rozpozna intencje autora. Jest to manewr, który ma za zadanie zainteresować młodego czy niedoświadczonego czytelnika, jak błystka migająca koło haczyka, którym jest rzetelna informacja. Mówiąc lekko o rozmaitych życiowych zjawiskach, autor wprowadza do poważnych refleksji i zmusza do wartościowania. Znane mi są opinie innych ludzi, że właśnie sposób narracji wciąga szczególnie, choć to, zda się, tylko "poradnik".

A wszystko tyczy się przetrwania. Ma się wrażenie, że treść będzie odnosić się do rekreacyjnego, choć nieco poważniejszego spaceru po lesie. Ale już na początku autor mówi, że sprawa jest daleko bardziej złożona, zaś uzyskany wynik zależny jest od nas samych. A potem okazuje się, że mowa również o powodziach i pożarach. A potem okazuje się, że mowa o przetrwaniu wśród... swoich. I że to nie jest proste.

Jeżeli kiedykolwiek autor przystąpi jeszcze raz do pisania o survivalu, będzie to dzieło niezwykle ważne. I bardzo dojrzałe.