"W opublikowanej w 1975 roku "Księdze piasku", na którą składa się 13 opowiadań, Borges kontynuuje własne doświadczenia twórcze, swobodnie wykorzystując wątki kulturowe, historyczne, literackie i filozoficzne, a wydarzenia fabularne opatruje odautorską refleksją intelektualną.

Opowiadania z tego tomiku podejmują tematy sobowtóra, miłości, przeznaczenia, domniemanej herezji, odwiecznych, składających się z jednego wyrazu dzieł czy niepoznawalnej i fascynującej księgi, nieprzebranej jak piasek."*

I to właściwie mogłoby wystarczyć, gdyby nie... No właśnie, co?

Czytając te opowiadania, zafascynowany ich niezwykłością, mimo woli porównuję je z utworami autorów, którzy chcąc uzyskać efekt zauroczenia odbiorcy, budują oderwane od rzeczywistości zaczarowane światy. Borges zaś w realnym świecie odnajduje magię. Bez fanfar, wróżek i czarnoksiężników - między okładkami trzynaście perełek, z których każda lśni niepowtarzalnym blaskiem.

* - tekst z okładki (wyd. Prószyński i S-ka).