Robiąc remanent w sklepiku z aniołami trafiłem na "Anioły Swedenborga"

"Przez ostatnie dwadzieścia pięć lat swego pracowitego żywota znany filozof i uczony, Emanuel Swedenborg, mieszkał w Londynie. A że Anglicy nie są zbyt rozmowni, nabrał codziennego zwyczaju rozmawiania z demonami i aniołami. Bóg pozwolił mu na odwiedzenie tamtego świata i na powrót do ziemskiego. Chrystus powiedział, że aby dusza mogła dostać się do Nieba, musi być sprawiedliwa. Swedenborg dodał, że powinna być inteligentna. Później Blake uściślił, że musi być artystyczna. Anioły Swedenborga to dusze, które wybrały Niebo. Nie potrzebują słów; wystarczy, że jeden anioł pomyśli o drugim, by ten znalazł się przy nim. Dwoje ludzi, którzy się kochali na ziemi tworzy jednego anioła. W ich świecie rządzi miłość. Każdy anioł jest Niebem. Kształt anioła jest ludzki. Ludzki jest również kształt Nieba. W którąkolwiek stronę świata patrzą anioły - na północ, południe, wschód czy zachód - zawsze patrzą w twarz Boga. Są boskie; ich największą rozkoszą jest modlitwa i roztrząsanie problemów teologicznych. Sprawy ziemskie są symbolami spraw niebieskich. Słońce jest odpowiednikiem Bóstwa. W Niebie nie istnieje czas. Wygląd rzeczy zmienia się zależnie od stanu ducha. Anielskie stroje błyszczą zależnie od ich świętości, sprawiedliwości. W Niebie dusze bogaczy są bogatsze od dusz biedaków, jako że bogaci przyzwyczajeni byli do dobrobytu. Przedmioty, sprzęty, miasta są bardziej konkretne, bardziej złożone w Niebie niż na Ziemi, kolory ich są bardziej urozmaicone, żywsze. Anioły pochodzenia angielskiego skłaniają się ku polityce; żydowskiego - ku handlowi biżuterią; niemieckiego - taszczą opasłe tomy, które studiują, zanim udzielą jakiejkolwiek odpowiedzi. Jako że muzułmanie przyzwyczajeni są do czczenia Mahometa, Bóg ofiarował im anioły podobne do Proroka. Ubodzy duchem i asceci nie są dopuszczani do rozkoszy rajskich, gdyż nie umieliby z nich korzystać."*

I wszystko byłoby dobrze, gdyby prócz aniołów nie pojawiły się również demony, stwory mroku i przerażenia; powietrza, ognia i wody; czasu i nicości. Początkowo liczyłem na to, że wyłapię je siatką na motyle. Lecz na zapleczu, gdyby nie opieka mych zodiakalnych Abtu i Anet, dopadłoby mnie Zwierzę wyśnione przez Poego - więc wycofałem się.

Teraz panuje jakby równowaga - ja nie chodzę na zaplecze, a one nawiedzają mnie tylko w snach. Czasem, gdy się duszę w nocy, żona podaje mi inhalator - najlepszy sposób na astmę...

* - fragment książki