Bertil bardzo chciałby mieć dziadka. Ulf zna miejsce, gdzie dziadków jest pełno. Zabiera Bertila do domu starców.

Wchodzą do pokoju, w którym siedzi samotnie staruszek w szelkach i z plastrem na brodzie. Bertil wręcza mu kwiatek.

– Proszę bardzo, dziadku, to dla ciebie!
– Jak to? Czyżbym był twoim dziadkiem?
– Tak. I nareszcie przyszedłem. Wcześniej się jakoś nie udało.

Od razu widać, że są rodziną, bo Bertil też ma na brodzie plaster. Dziadek Bertila nie jada co prawda nóżek w galarecie ani nie łowi ryb, jak dziadek Ulfa, ale za to potrafi zrobić piękny latawiec i wdrapać się na drzewo. Ale przede wszystkim potrafi gwizdać!

Piękna opowieść o przyjaźni, radości bycia razem i o pożegnaniu.
O starości, o życiu i śmierci.
O rzeczach ważnych i poważnych – bez cienia nadęcia i patosu, za to z subtelnie wplecionym humorem.


Ulf Stark to jeden z najbardziej cenionych i lubianych szwedzkich autorów książek dla dzieci, wyróżniony wieloma nagrodami. Od lat 70. napisał kilkadziesiąt książek, w których z właściwym sobie humorem i świeżością porusza tematy trudne i ważne.

Anna Höglund niejednokrotnie ilustrowała jego książki, umiejętnie oddając ich pełną uczucia prostotę.

Na podstawie książki „Czy umiesz gwizdać, Joanno?” powstał film, który pokazywany jest co roku w szwedzkiej telewizji w święta Bożego Narodzenia.

[Zakamarki, 2008]