Gdy wiosna zaczęła ustępować przed latem i ciepły wiatr gładził konary jabłoni w sadzie, rozeszły się pogłoski o jakichś obcych przybyszach, którzy kryjąc twarze pod kapturami, pojawili się znienacka na spokojnych ziemiach pana Veltana. Ściągnął do tej rolniczej krainy na południu Dhrallu Długa Strzała wraz ze swoimi towarzyszami, upojonymi niełatwym zwycięstwem nad przerażającym Vlaghem, pełni wiary, iż następny atak władcy Pustkowia także uda im się odeprzeć. Nie przewidzieli jednak, że ich wróg doprowadził do wylęgu potężnej armii zupełnie nowych przeciwników: jadowitych nietoperzy oraz opancerzonych pająków. Legiony owych groteskowych wojowników zagroziły sprzymierzeńcom bogów tym skuteczniej, że ich napaść wsparła fatalna wieść płynąca z przepowiedni Marzycieli: szykowała się druga, całkiem niezależna inwazja na Dhrall.

Oto skuszony perspektywą niezmierzonego bogactwa, nieprzebranych pokładów złota, rabowania pogan i sprzedawania ich w niewolę, były duchowny Jalkan, skorumpowany do granic możliwości, postanowił zdradzić swoich towarzyszy. Zdecydowany splądrować nowy ląd, sprowadził amarickich duchownych, gotowych toczyć świętą wojnę.

Ani Długa Strzała ze swoimi towarzyszami, ani Jalkan ze ściągniętymi z Imperium Trogickiego wojskami nie zorientowali się w istnieniu jeszcze jednej siły, mocy nieokreślonej istoty, nie boskiej i nie śmiertelnej, która dzięki umiejętności wsączania do ludzkich umysłów odpowiednich myśli kierowała ich postępowaniem, snując delikatną sieć własnej intrygi.

Rolnicy i myśliwi, żołnierze i szaleńcy, bogowie i śmiertelnicy – wszyscy zostali uwikłani w wojnę, której wynik zdecyduje o losach świata.

[Prószyński i S-ka, 2007]