"Oskar i pani Róża" to piękna, mądra książka, opisująca ostatnie dni życia 10-letniego Oskara chorego na raka. Jego opiekunką w szpitalu była tytułowa pani Róża (dla Oskara ciocia, lecz dla innych dzieci pani), która stała się dla niego przyjaciółką, nauczycielką życia, która podsunęła mu pomysł pisania listów do Pana Boga. Chłopiec najbardziej lubił spędzać czas właśnie z nią, słuchając opowieści o jej walkach zapaśniczych i opowiadając jej o swoich problemach.

Książka ta mówi o rzeczach ważnych - o życiu, które, jak mówi pani Róża, jest "kruche, delikatne"[1] i nie trwa wiecznie (choć "zachowujemy się wszyscy jakbyśmy byli nieśmiertelni"[2]) i o śmierci, uświadamiając nam, że każdy kiedyś umrze i nie należy o tym zapominać.

Opiekunka Oskara dlatego właśnie zaproponowała mu zabawę polegającą na tym, żeby 1 dzień życia traktować jako 10 lat, co pozwoliłoby mu zauważyć znaczenie krótkich, niezwykłych chwil w życiu ludzi.

Książka ta napisana jest prostym językiem, skierowanym do młodych ludzi. Lecz uważam, że przeczytać może ją każdy, gdyż pozwoli mu to oderwać się od szybkiej, bezrefleksyjnej codzienności, nastawionej na zarabianie pieniędzy (często kosztem własnego zdrowia i rodziny) lub na własne szczęście i zauważyć, że dzięki drugiemu człowiekowi można stać się lepszym, szczęśliwszym; jak napisała pani Róża: "Dzięki niemu [Oskarowi] byłam zabawna, wymyślałam legendy, znałam się nawet na zapasach. Dzięki niemu śmiałam się i przeżywałam radość. Bardzo pomógł mi w Ciebie [Boga] wierzyć. Jestem przepełniona miłością, czuję, jak mnie pali, dał mi jej tyle, że starczy na wszystkie następne lata"[3].



---
[1] Éric-Emmanuel Schmitt, „Oskar i Pani Róża”, przeł. Barbara Grzegorzewska, wyd. Znak, 2005, s. 13.
[2] Tamże.
[3] Tamże, s. 77-78.