"Imprezę" uważam za jedną z lepszych książek, jakie czytałam, a czytałam - multum. Przede wszystkim dlatego, że jej "letniość" jest doskonale wyważona. Dość już napisaliśmy o miłości dumnych, górnolotnych stwierdzeń, a co chwilę powstaje książka pełna cierpiętniczo-ambitnych myśli nieszczęśliwie zakochanego. Tymczasem żyjemy w czasach, w których miłość przybrała inną niż już opisywana formę. Dlaczego? Ponieważ jesteśmy zagubieni, ponieważ seks nie jest wartością, ponieważ małżeństwo nie ma racji bytu, ponieważ miłość dla wielu ludzi jest jedynym sensem życia, jedyną rzeczą, o którą warto walczyć, tą, która może nas uratować. A "Impreza u Ralpha" opowiada o takich właśnie czasach, w których miłość jest trochę jak z filmu, a trochę jak z teatru, trochę jak z głowy i trochę - jak z marzeń. Nie, ta książka nie jest ckliwa, choć na pewno - lekka. Lekka, ale znaczy to tyle co wciągająca, niesamowita, wspaniale napisana. Mnie samej kojarzy się z dziełami Kinga - który przecież przy swoim warsztacie i wyobraźni mógłby starać się o Nobla - mógłby, ale tego nie robi, nie napisze politycznego dzieła, bo... bo on woli wciągać, czarować, opowiadać historię.

Lisa Jewell ma niezwykły dar, niesamowity talent. Talent do wplatania magii, czystej i najprawdziwszej białej magii w zwykłą, zdawałoby się, historię. Wielkiej podróży po Londynie, jaki - zdawałoby się - nie istnieje. "Impreza" ociera się o Felliniego, z jego dziwakami i dziwadłami. A przecież - nie traci swojej "lekkości", nie znika przesłanie w gąszczu sytuacji jakby z "Cynamonowych sklepów" Schulza. Jest niezwykle filmową książką, zarówno dla ambitnych jak i mało wyrobionych czytelników. Filmową - bo tak jak każdy film przyjmuje pewną konwencję. Myślę, że każdy z bardziej wybrednych czytelników ową konwencję, grę pozorów przejrzy, by zachwycić się i dać porwać tej niezupełnie imprezowej książce.