Trafiłam na tę książkę w BiblioNETce i skuszona oceną (ponad 5) oraz - w pierwszym rzędzie - tematyką, ruszyłam czym prędzej do księgarni.

Początek zrobił na mnie nawet przyjemne wrażenie, obaj panowie opowiadali, jak zaczęła się ich fascynacja motocyklami. Rozdział dotyczący przygotowań do wyprawy też nie był najgorszy. Ale im dalej w świat, tym było gorzej, a panowie i cała ich podróż zaczęli mnie mocno irytować.

Było za dużo wyciskających łzy z oczu zwierzeń o tęsknocie za rodziną, pisania, jak to dwóch bohaterów się kocha i jakimi to są wspaniałymi przyjaciółmi i za dużo w tym wszystkim było pośpiechu i parcia do przejechania tego świata, byle już, jak najszybciej.

Brakowało mi opisów tego, gdzie byli i co robili. Doceniłabym nawet to, gdyby opisali, czym zajmowali się podczas tych swoich postojów, a oni zazwyczaj ograniczali je do zdania "zjedliśmy i poszliśmy spać, a rano błyskawicznie wszystko złożyliśmy i ruszyliśmy dalej" - naprawdę tylko tyle? Czy to nie przystanki w podróży powinny nadawać sens wyprawie? A nie tylko jazda na motorze? Bo jak tak, to może powinni byli przejechać świat w jakimś symulatorze?

Podziwiam, że wybrali się w taką podróż, ale, moim zdaniem, zwykły czytelnik raczej nie będzie się z nimi utożsamiał. Ja przynajmniej tego nie robiłam. Czytając inne książki o tematyce podróżniczej zawsze wyobrażałam sobie, że jestem na miejscu opowiadacza i widzę, czuję i przeżywam to, co on. Czytając tę książkę, czułam tylko, że nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie dojadą do domu i przestanę to czytać.

Było za ckliwie, zbyt pod publiczkę i za bardzo o sobie samych.

Jedyne, co doceniam, to że przejęli się biedą, którą zobaczyli, a o której, zdaje się, wcześniej nie mieli bladego pojęcia i że obiecali wspierać organizacje walczące z tą biedą, takie jak UNICEF. Mam nadzieje, że się wywiążą.

Ogólnie - książka mocno taka sobie.