Doktor David Henry odbiera poród. Na świat przychodzi dwójka jego dzieci. Najpierw zdrowy chłopiec, chwilę potem maleńka dziewczynka, w twarzy której doświadczony lekarz od razu rozpoznaje piętno dodatkowego chromosomu. Decyzja Davida zapada błyskawicznie. Myśląc, że w ten sposób ochroni swoją młodą żonę przed cierpieniem i bólem, prosi pielęgniarkę, żeby odwiozła dziewczynkę do domu opieki dla upośledzonych umysłowo. Jednak Caroline nie jest w stanie tego zrobić i postanawia sama wychować maleństwo.

Książka ta dotyka wielu problemów i tak naprawdę zespół Downa nie jest tu najważniejszy. Autorka pokazała człowieka w sytuacji dramatycznej, kiedy musi on dokonać wyboru. I nie chodzi tylko o dokonanie tego wyboru - krok, gest, decyzję - lecz o życie z nim. W kłamstwie. Dzień po dniu, rok po roku. I o to, co przychodzi później, kiedy człowiek nie jest już pewien, czy dobrze zrobił, a czasu cofnąć się nie da.

Kwestie etyczne, kłamstwo, odpowiedzialność, lojalność wobec drugiego człowieka, miłość - ta ślepa i ta uzdrawiająca, poświęcenie, głęboko ukryte lęki, koszmary z dzieciństwa, nadzieja. Autorka stworzyła też bardzo ciepły i wrażliwy portret dziewczynki z zespołem Downa.

Powieść prowokuje wiele pytań. Niewygodnych pytań. Dużo złości i dużo strachu. Cały czas nie mogłam się oprzeć myśli - Co by było, gdyby David nie zachował się tak okrutnie wobec własnej córki? Ale zaskakuje też fakt, że mimo tego, co zrobił, jego postać na chwilę wywołuje w czytelniku coś w rodzaju współczucia, zrozumienia, poczucia, że nie jest on tak naprawdę złym człowiekiem. Może dlatego, że sam przeżył kiedyś rodzinną tragedię, którą nosił w sobie przez całe życie?

Postać Caroline - pielęgniarki, która zaopiekowała się Phoebe - też nie jest postacią jednoznaczną i w jej kontekście można by długo rozmawiać na temat moralności.

Reasumując: Bardzo dobra książka, pokazująca mroczne strony ludzkiej natury i dramaty wywołane przez błędne decyzje, które miały przecież być tymi najlepszymi z możliwych.