Po zakończeniu książki pomyślałam o recenzji. Przecież warto. Jakkolwiek by na nią patrzeć, jest to wartościowa pozycja. Zniechęciła mnie jednak liczba recenzji. Podobnie jak w przypadku powieści „Ono”. Zresztą co można napisać o TAKICH książkach? Mam wrażenie, że podobne pozycje należy przeżywać samemu, po swojemu… Może… Jednak muszę coś napisać. Muszę się uzewnętrznić…

Kobieta. Leży z nowo narodzonym dzieckiem. Podejrzewa, że nie jest ono do końca takie, jakie miało być. Przypuszczenia się potwierdzają. Co zrobić? Oddać? Zabrać do domu? Jeśli tak, co potem? Jak dalej żyć? Przecież wszystkie WIELKIE plany wzięły w łeb… Początek życia, a tak, jakby się ono skończyło… Bo dla mnie by się skończyło. To dla mnie było najważniejsze w przekazie tej książki. Próba postawienia się na miejscu Adama i, przede wszystkim, Ewy. Nie wyobrażam sobie, jak mogłabym żyć wychowując niedorozwinięte, upośledzone dziecko. Podziwiam bohaterkę za jej decyzję, za odwagę przeciwstawienia się mężowi, który nie próbował nawet ukryć swojej niechęci i obrzydzenia do córki. Podziwiam ją za poświęcenie swojego małżeństwa na rzecz bycia z Myszką. To, jaką matką była, jak traktowała czasami małą, czytelnikowi może wydawać się co najmniej niewłaściwe, ale czy ja byłabym lepsza? Czy w ogóle bym była? Czy postawiłabym ukochanego mężczyznę nad dzieckiem, którego przecież nie chciałam? Bo nie takiego dziecka pragnęła Ewa. Obawiam się, że podjęłabym inną decyzję. To mnie dotknęło w tej książce. Dowiedziałam się czegoś o sobie, co nie podoba mi się, ale co we mnie jest. Dowiedziałam się, że bliżej mi do Adama niż Ewy. To jest właśnie przerażające i dlatego ta książka tak boli; uzmysławia nam nasze własne wady.

Składam wyrazy szacunku i podziwu wszystkim rodzicom upośledzonych dzieci.