W swojej książce autorka dokonała prasowej recepcji kabaretów i rewii międzywojennej Warszawy. Fenomen popularności nadscenek złotego okresu XI muzy, który przypadł na lata 1918-1939, nie został w pełni wyjaśniony. Ukazujące się do tej pory publikacje dotyczące kabaretów i rewii okresu międzywojennego miały charakter "cząstkowy". Ich autorzy skupiali się na ujęciu zjawiska w jednej perspektywie, w pewnej izolacji od wpływającej na jego kształt i percepcję krytyki. Dorota Fox, inspirując się badaniami socjologiczno-literackimi, przedstawiła kontekst kulturalno-instytucjonalny, który pozwolił zarówno na określenie miejsca i kształtu teatru kabaretowego i rewiowego – forpoczty zjawisk masowych w Polsce, jak również na przedstawienie stanu krytyki pewnego typu teatru, jej świadomości, warsztatu i dylematów wynikających ze zmieniającej się roli sztuki na rozwijającym się rynku konsumpcji dóbr kulturalnych.

Wypowiedzi prasowe: artykuły, recenzje, notki, inseraty (swoista magma publicystyczna) rozproszone w rocznikach gazet, stanowią nietypowe, ale i jedyne archiwum teatrzyków rewiowych i kabaretów lat międzywojennych. Skompletowanie i opracowanie materiałów tego rodzaju było podstawą opisu i charakterystyki zmieniających się form kabaretowo-rewiowej twórczości, a także różnorodnych funkcji krytyki i publicystyki "kabaretowej".

[Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2007]