Cóż. Nie jest to książka, która poprawi ci nastrój. Jeśli chcesz się rozerwać, nie sięgaj po nią. No, chyba że lubisz cyniczne wypowiedzi okraszone pesymizmem.

"Kocia kołyska" to, jak poucza mnie okładka, przypowiastka filozoficzna. O czym jest? O współczesnym świecie, o nadziejach na przyszłość (nadziejach, których, de facto, nie ma i być nie powinno), o dwóch przyjaciołach - dyktatorze i twórcy nowej religii, bokononizmu, czyli, jak sam twórca przyznaje, zbioru zasad, w których nie ma ani krztyny prawdy ni sensu. "Prawda była wrogiem ludu, ponieważ była zbyt okrutna, i Bokonon wziął na siebie obowiązek dostarczania ludowi coraz to piękniejszych łgarstw"[1].

Opowiada też o małej ludności wyspy San Lorenzo, ludności, która "miała pod dostatkiem tylko chorób, których nie potrafiono nawet nazwać, nie mówiąc już o leczeniu"[2].

A na koniec... cóż to jest kocia kołyska? Dla mnie to zabawka spleciona ze sznurków, zabawka, która ma przedstawiać kołyskę i leżącego w niej kota, a przedstawia tylko kilka iksów. Kocia kołyska to symbol dzisiejszego pozbawionego sensu świata. Mówisz, że świat ma jakiś sens? To spójrz na niego. Widzisz kota? Widzisz kołyskę?


---
[1] Kurt Vonnegut "Kocia kołyska", tłum. Lech Jęczmyk, Zysk i S-ka, 2004 r., str. 143.
[2] Tamże, str. 104.