Nie da się ukryć, że koty fascynują ludzi. Od zwykłych dachowców po obrzydliwe (moim zdaniem) koty syjamskie (chyba tak się nazywają te łyse szczurki), no może za wyjątkiem persów – persy są do przytulania, chyba że popatrzą takim kocim tajemniczym spojrzeniem.

Antologia jest wyrazem takiej fascynacji. Jakim wyrazem? No jak to zwykle bywa w zbiorach opowiadań – różnym. Ale dla każdego coś miłego, z trzynastu opowiadań na pewno chociaż jedno się spodoba. Mnie właściwie jeszcze jedno zostało, ale skoro już tu jestem to napiszę. W pamięci utkwiło mi kilka (bez tytułów czy autorów):

- o kociej broni,
- o kocie nie umiejącym zdecydować czego brakowałoby mu bardziej – domu, z którego wyprowadzili się właściciele, czy właścicieli,
- o kotach funkcjonujących jak swoisty wehikuł czasu.

Właściwie stwierdzam, że mało, ale i tak można przeczytać.