Właśnie skończyłam czytać "Piotra Pierwszego" i jestem pod dużym wrażeniem tej powieści. To było niesamowite przeżycie, przenieść się do siedemnasto- i osiemnastowiecznej Rosji, poznawać ówczesne obyczaje, tradycje, życie wielkich panów, ale i zwykłych, prostych ludzi.

Jednak najbardziej zafascynował mnie portret głównego bohatera - przede wszystkim dlatego, że został on przez pisarza ukazany bardzo prawdziwie, nie jest nudną, czarno-białą, papierową postacią. Odmalowany został ze wszystkimi swymi zaletami, jak upór w dążeniu do celu, otwarcie na świat, pęd do wiedzy, chęć wyciągnięcia Rosji z marazmu, pragnienie oświecenia swojego zacofanego ludu. Nie jest jednak człowiekiem pozbawionym typowo ludzkich przywar i wad, jak skłonność do pijaństwa, rozpusty, nieprzystojnych zabaw, lekkomyślności (której na szczęście wyzbył się w dorosłym życiu) czy okrucieństwa. Tak, trzeba to przyznać - car był surowy, chwilami wręcz okrutny, potrafił karać, męczyć na torturach bez litości. Kochał - matkę, siostrę Natalię, synka Aleksego, kobiety swojego życia: Annę Mons, później Katarzynę. Nienawidził - ludzi dybiących na jego życie, wrogów, nie potrafił okazać serca prawowitej żonie... Ale przede wszystkim nienawidził ciemnoty, nienawidził lenistwa, nienawidził oszustwa - i dzięki temu dokonał cudów w swym kraju, sprawił, że Rosja stała się potęgą.

Czytając "Piotra Pierwszego" poznajemy mądrego władcę, stratega wojskowego i reformatora, a jednocześnie człowieka, któremu nieobce są zwyczajne ludzkie słabości. Idziemy z nim przez życie, obserwując jego przemianę: z beztroskiego hulaki w wielkiego, godnego swego tytułu cara.

Chyba nie muszę dodawać, że polecam "Piotra Pierwszego" wszystkim - miłośnikom literatury historycznej i przygodowej, i obyczajowej; obiecuję, że każdy znajdzie w niej coś interesującego, ciekawego, coś dla siebie - wystarczy wejść w fascynujący świat dawnej Rosji, tak wspaniale ukazany przez Tołstoja.

Ja osobiście po przeczytaniu książki jestem zachwycona. Ode mnie - mocne 5+.