Dzieje Czarnej Kompanii ani na chwilę nie tracą na dynamice. Pora na decydującą ofensywę na twierdzę Długiego Cienia. On i jego poplecznicy przeżywają dość znaczne kłopoty, ale to nie oznacza jeszcze ich klęski. A co z Kiną, która coraz bardziej zdecydowanymi krokami wychodzi na powierzchnię? Co z Równiną Lśniącego Kamienia, wspominaną co chwilę nastrojową kursywą? Wreszcie - co w tym wszystkim robi Duszołap?

Jak zwykle w przypadku tomów o Czarnej Kompanii - lepiej nie wychodzić poza tak skrótowy opis fabuły, by nie psuć nikomu niespodzianki. A niespodzianek jest w tej części sporo. Sprzyja temu fakt, że nasi bohaterowie są porządnie rozproszeni po bliskich i dalekich zakątkach Południa. Ich wszystkich z góry obserwuje Murgen, korzystając z (wygodnie dla autora niewytłumaczonych) niesamowitych zdolności Kopcia, jak i swoich własnych.

Jest to bodaj najgrubszy tom cyklu, jaki dotąd czytałem. W większości wypełniony jest przyzwoitymi zwrotami akcji, wprawnym ciągnięciem kilku ciekawych wątków. W pozostałej części opisane są wewnętrzne przeżycia narratora Murgena - sercowe rozterki, trochę hamletyzowania, jego relacja trzyma się jednak dużo bardziej ziemi, niż to miało miejsce w poprzednim tomie. Jest to z pewnością z korzyścią dla tej książki, zwraca jednak uwagę pewna niespójność między narracjami prowadzonymi przez tę samą osobę.

"A imię jej Ciemność" jest tomem zdecydowanie bardziej klarownym niż ten poprzedni, zaburzony chronologicznie. Dzięki temu można poukładać sobie w głowie zdecydowaną większość wydarzeń, relacji, intryg. Trzeba jednak przyznać, że wciąż jesteśmy wodzeni za nos, nowe informacje są nam skąpo zdradzane, a zakończenie jest kolejnym szokiem - takim, jak w przypadku "Gier cienia". Za trzymanie w napięciu dla Cooka porządna piątka.