Trudno nazwać tę opowieść inaczej niż niesamowitą. Główny bohater spotyka oto na swej drodze życia i obdarza odwzajemnioną miłością tę jedną na milion, Ligeję - kobietę piękną, mądrą i dobrą.

Niestety, ukochana narratora jest śmiertelnie chora. Mężczyzna cierpi, widząc jej rozpaczliwą walkę o pozostanie przy życiu: jej zapadłe policzki, omdlenia i nagłe rozgorączkowania. Któregoś dnia, bladym świtem, ta, która była mu drogowskazem i ostoją, odchodzi na zawsze. W ostatnich słowach wyjawia mu, że jeśli człowiek posiadałby dostatecznie silną wolę, byłby równy nieśmiertelnym aniołom.

Bohater pogrąża się w opiumowym szaleństwie. Po jakimś czasie wyprowadza się z domu, którego każdy zakamarek przypomina mu ukochaną. Trochę się szlaja po jakże pustym teraz świecie, a na koniec kupuje stare opactwo, urządza je w dziwaczny sposób i żeni się po raz drugi.

Niestety, druga żona również umiera. W finałowej scenie, znów odurzony opium, bohater czuwa u jej zwłok. Jak zwykle u Poe'ego klimat na granicy jawy i snu: arabeski na ścianach, które przyjmują kształt rzeczy obcych, powiewające na wietrze luźne zasłony, układające się w straszne sceny, i nagle mężczyzna z przerażeniem zauważa, że zwłoki jego żony nabierają rumieńców. Podchodzi bliżej i...

Nie. Stanowczo nie. Dalej musicie przeczytać sami, ale zanim sięgnięcie po tę niewielką nowelkę, wiedzcie, że rzecz sama w sobie jest jakby żywcem wzięta z tragicznego życia Poe'ego, bo pisarz wcześnie stracił matkę, a później ukochaną kobietę.