Użytkownik: reniferze 02.05.2014 12:51 napisał(a):
Odpowiedź na: Wspaniały literacki portr... | nisha Wszystkiego jest w tej książce za dużo. To materiał na sagę, na kilka tomów, na kilka odrębnych opowieści - wspólnie na dłuższą metę nużą czytelnika.

W pierwszej połowie najbardziej przeszkadzała mi rwana narracja - doskonała część Madeleine, płaska część Jacka, potraktowana po macoszemu Mimi. Końcówka książki to z kolei nagłe oderwanie od dotychczasowego tonu, poplątanie wątków i nieprzekonujące postacie, które miały stworzyć poruszający obraz różnych patologii.
Natomiast wspaniale napisany jest wątek dzieci - ich sposób myślenia, zachowanie.. niesamowicie prawdziwe. Podobnie postać Mimi - niestety, zaledwie muśnięta uwagą autorki. Można było zbudować na jej podstawie coś ogromnego i druzgoczącego - to zresztą najbardziej tragiczna postać całej powieści. Jack - wzięty z kompletnie innej bajki, tworzący dość nieudolny i nie do końca potrzebny wątek szpiegowski. Mike - Mike'a w tej książce nie ma wcale. Jest tylko jego cień - a szkoda, bo jeśli już pisana jest książka takich rozmiarów i tylu wątków, to dlaczego nie rozbudować również Mike'a? Z dziewczynkami przecież się udało.

Momentami czułam w "Co widziały wrony" przebłyski geniuszu - ale częściej byłam po prostu zniechęcona, a nawet znudzona. Bardzo żałuję, że nie można tej powieści w kilku miejscach okroić, a w innych rozbudować - byłoby to arcydzieło.