"Dobrnąć do końca tej książki nie było łatwo. Czytałem ją na raty, a kilkudniowe przerwy nie stanowiły przeszkody w powrocie do fabuły, bo jako takiej nie ma. Jest to zapis cotygodniowych spotkań czterech pań przed czterdziestką, opowiadających sobie codzienne przeżycia, czyli: kto je właśnie podrywa, co komu powiedziały, że aż w pięty poszło, jacy wszyscy dookoła są głupi, itd., itp. Osobniczki narcystyczne, fascynujące się gierkami towarzyskimi i tryskające dookoła siebie jadem. Takie osoby naprawdę można spotkać w życiu i tylko współczuć tym, którzy nie mogą ich ominąć. Aha, wróżenie z kart ma istotny wpływ na życie tych istot. Czy ja się tu pastwię nad postaciami książki? Chyba tak, bo nie wiem, po co ta książka została napisana."

Tak właśnie brzmiałaby moja opinia na gorąco, jednak z powodu irytacji i braku czasu książka trafiła na półkę. W końcu wziąłem ją do ręki, by ukończyć czytanie i niniejszą ocenę. I zacząłem dostrzegać w tej książce wartości. Autorka za pomocą zdecydowanie zarysowanych postaci pokazuje, że w wieku pomłodzieńczym egzystencja jest w gruncie rzeczy przerażająco przewidywalna. Idąc przez życie, ludzie posługują się schematami - jakże skutecznymi: człowiek lubi w swoim życiu wojnę, a pokój jest nudny i trudny do zniesienia na dłuższą metę; intrygi i wieloznaczności dodają egzystencji smaczku, a kontakty międzyludzkie to gra w ping-ponga (piłeczka raz na jednym, raz na drugim polu). Mało budujące, lecz prawdziwe. Nielogiczne, ale rajcujące. Życie.