Jak żadne inne miasto Wenecja przywraca wyobraźni funkcję żywotną, pozwalającą zadomowić się na nowo na ziemi. Świat staje się bogatszy, ujawniają się w nim niespodziewane obszary, jakby rozchylać kolejne zasłony i iść za znakiem niewidzialnej ręki. A najbardziej niezwykłą operacją wyobraźni jest jej działanie na czas, poszerzanie czasu bezpośrednio przeżywanego o czas historyczny zatrzymany w dziełach sztuki. Czy będzie to nieduże płótno zamknięte ramą ustanawiającą granice światów, czy szesnastowieczny madrygał tkający z ludzkich głosów nietrwały namiot nad głowami słuchaczy, czy też całe miasto z jego ulicami, placami, budowlami, z powietrzem, które je wypełnia i które do dziś możemy wciągać do płuc. W istocie, w takich chwilach dokonujemy nie tylko przeskoku w przeszłość, ale i subtelnej pracy nad naszą teraźniejszością, modyfikujemy czy też komponujemy na nowo jej składnik.

Ewa Bieńkowska - urodzona w Warszawie, mieszka pod Paryżem. Historyk idei, eseista, pisarz. Wykładała historię literatury francuskiej i teorię literatury na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim oraz literaturę porównawczą na uniwersytecie w Awinionie. Członek redakcji kwartalnika "Zeszyty Literackie". Jest autorką książek: "Dwie twarze losu. Nietzsche, Norwid" (1975), "W poszukiwaniu królestwa człowieka" (1981), "Dane, odebrane" (1985), "Spór o dziedzictwo europejskie" (1999).

[słowo/obraz terytoria, 1999]