Tym razem wielki tropiciel nie objawionych prawd zajął się wyjaśnianiem tajemnic kamiennych kręgów, dolmenów, menhirów i innych megalitycznych budowli. Polskie tłumaczenie tytułu jest nieco mylące, bo "Die Steinzeit war ganz anders" sugeruje właściwą treść, czyli odkrywanie na nowo epoki kamiennej. Szerzej o charakterystycznych cechach utworów Ericha von Dänikena pisałem w recenzji książki "Dzień, w którym przybyli bogowie", więc nie będę się powtarzał, gdyż wszelkie wady i zalety nadal utrzymują się w mocy, mimo że obie książki dzieli spory szmat czasu. Mówiąc szczerze, autor nastawił się jeszcze bardziej na obrzucanie błotem naukowców, wykazywanie im błędów i niekonsekwencji. Szkoda tylko, że sam nie zauważa swojej. Ciekawsze przykłady to oczernianie jakiejś metody badawczej, by następnie się nią podpierać, czy też dowolne dostosowywanie wieku powstawania budowli do swoich tez, często się wzajemnie wykluczających (czasowo także). Nie da się ukryć, że coś jest w jego pomysłach, bo faktom ciężko zaprzeczyć, ale jego maniera przytłaczania czytelnika masą hipotez jest co najmniej nużąca. Tym bardziej, że skacze od pomysłu do pomysłu, przy niczym nie zatrzymuje się na dłużej. Nie widać nawet śladowego związku przyczynowo-skutkowego. Wnioski są także zajmujące, choć nie wiem, skąd się wzięły. Mianowicie wszystkie te wcześniej wymienione budowle to albo drogowskazy, albo stacje benzynowe zbudowane dla Obcych. Oni to właśnie obdarzyli małpoludy inteligencją, przywożąc ze sobą geny. Zapoczątkowali także wszelkie życie organiczne, bo nie jest możliwe, by powstało samo (co nie wyjaśnia, skąd wzięło się życie kosmitów...), a Ziemia to praktycznie żywa, rozumna antena odbierająca instrukcje z przestrzeni kosmicznej.

Książka wyjątkowo nie trzyma się kupy, fantastyka lepsza niż w wykonaniu pisarzy zajmujących się tym zawodowo. Autor minął się z powołaniem, powinien powieści pisać.